Bibian Schrijft – Flexibiliteit en vertrouwen vs hard en onbuigzaam

Een van de echt fijne dingen van het feit dat mijn ex en ik het nog altijd goed met elkaar kunnen vinden, is dat we het elkaar gunnen om het goed te hebben.

Dat betekent in ons geval ook dat we nog steeds altijd voor elkaar klaar staan als dat nodig is.

Als ik weg moet voor werk terwijl de kinderen bij mij zijn, kunnen ze in principe altijd bij hem terecht als nodig en andersom. Maar ook als een van ons iets leuks met de nieuwe partner in ons leven heeft, geldt dit. En ook als een van de kinderen graag even bij de andere ouder wil zijn, om welke reden dan ook, is die ruimte er zonder woorden of onzekere gevoelens. Het is per definitie oké.

Die basis van gunnen tussen ons, zorgt voor een grote basis van vertrouwen en flexibiliteit bij onze kinderen. Vertrouwen om te gaan en staan, vertrouwen in zichzelf, vertrouwen in ons, vertrouwen in onze partners. En flexibiliteit op het moment dat de afspraken even anders zijn dan volgens het vaste schema. Dat vaste schema is een prettige leidraad maar meer ook niet; we kunnen en mogen daar vanaf wijken als een van ons dat nodig heeft.

Hoe anders is dit in de relatie tussen mijn vriend en zijn ex-vrouw. Waar het afgesproken schema hard en onbuigzaam in het midden staat. Waar eventuele ruimte op voorhand kansloos lijkt. En ik snap dat ook wel. Als er geen gevoel van zachtheid of aardigheid over en weer meer is, en als iedere kwestie voelt alsof deze bevochten moet worden,  dan zijn de formele afspraken nog de enige basis om op terug te vallen. De enige houvast in een relatie waarin men onmachtig is geworden elkaar de hand te reiken of ter ondersteuning vast te pakken.

Het effect hiervan is helaas dat hun kinderen aan het kortste eind trekken. Om met deze situatie om te kunnen gaan, houden zij hun levens bij vader of moeder ook strikt gescheiden. Zij zijn daardoor minder vrij en op hun gemak als er eens een onvermijdelijke  afwijkende afspraak is. Als  hun vader bij hun moeder over de vloer komt of andersom, is dat voor hen in plaats van leuk juist heel ongemakkelijk en je kunt je voorstellen wat er gebeurt als ik per ongeluk ten tonele verschijn; dan schieten zij in een kramp die je bijna kunt vastpakken. De impact hiervan op hen grijpt mij bij de keel, schrijnend en in-zielig vind ik het voor die lieve kinderen.

De paar keer dat ik hier nu getuige van ben geweest, is dit gevoel lang blijven hangen. Zo’n muur om je heen bouwen omdat die jou veilig houdt, terwijl je tegelijkertijd weet dat diezelfde muur niet stabiel is. Ogenschijnlijk is er niet zoveel met hen aan de hand, maar ondertussen brokkelt onder dat dunne laagje oppervlakte van alles af.

De onmacht van de ouders wordt de onmacht van hun kinderen. Hoe ontzettend oneerlijk.