In een therapiesessie schreef ik een brief.
Een brief waarvan ik hoop dat mijn kinderen ze ooit over mij zouden schrijven. Mijn lieve kinderen die ik zie verscheurd worden in de strijd. In een strijd waar ik hen, hoe graag ik ook zou willen, niet volledig voor kan beschermen. Deze brief helpt me om vast te houden aan mijn waarden, aan wie ik ben in dit leven met zijn zware ups en downs.
‘Lieve mama,
Je leerde ons dat wanneer het leven je citroenen toewerpt, je hier ook limonade van kan maken. Je leerde ons een aantal basisregels:- Voor elkaar zorgen- Van jezelf houden- Niemand pijn doen- Altijd eerlijk zijn
Maar vooral; je leerde ons zelfstandig zijn. Trots zijn op onszelf. Je toonde ons de humor in het leven. En dat houden van onvoorwaardelijk is. Je sleurde ons op talloze trips in de natuur. Je leerde ons de natuur en het leven respecteren. Genieten van. Houden van. Dankbaar zijn voor.
Je leerde ons dat we dit leven maar één keer leven. En dat we er het beste van moeten maken. En je leerde ons je verschrikkelijke muzieksmaak, waarvan we altijd de zin ‘Keep your head up, keep your hard strong’ zullen onthouden.
Liefs, Je kinderen’
Maar eerlijk gezegd… nog liever dan zo’n brief te ontvangen later, hoop ik op zelfstandige kinderen die hun vleugels uitstrekken, die blakend van zelfvertrouwen de wereld ontdekken en die doen wat ik hen toewens in deze brief.
Heel simpel. Omdat ik van ze hou.
