De grens voorbij

“Je bent altijd zo lekker positief!” zegt ze. “Ik kijk uit naar je volgende blog!”

Ga je dan nog over die drempel. Delen als het even niet zo positief voelt. Als het positief zijn moeite kost. Ja, ik ga het delen. Ik vind het namelijk belangrijk dat ik me ook laat horen als het moeilijk is. Ik zou het namelijk heel erg vinden als jullie denken dat mijn manier altijd makkelijk is. Dat ik moeiteloos en fluitend nergens meer een probleem van maak met mijn ex. Geloof me, ik voel ze hoor. Weerstand, weerzin, al die toestanden.

Twee weken geleden nog. Ik stond bij de appels in de supermarkt en kreeg een app van de ex. De inhoud ervan vind ik te privé, die ga ik niet delen. Feit blijft dat de aarde onder mijn voeten wegzakte en ik per direct had kunnen gaan huilen. Wat deed hij die kindjes van ons toch aan! Met mijn ziel onder mijn arm en de helft van de boodschappen vergetend liep ik even later naar mijn auto. Bij het dichtslaan van de deur volgden de tranen. Ik voelde me compleet machteloos. Wat ik hiervan vond had geen invloed en dat voelde ik. Ik stond voor een voldongen feit. Ik had heel boos kunnen worden op de ex. Ik had verschrikkelijke woorden kunnen typen. Ik deed het niet…. Dát is de keuze die ik destijds heb gemaakt. Hoe moeilijk het ook was op dat moment, ik deed het niet.

Natuurlijk heb ik mijn zorgen geuit. Kon ik het niet laten een paar tips te geven. Toch moest ik het loslaten. Hij doet nu zijn ding met de kinderen en ik het mijne. Ik wil ook die vrijheid, dus zal ik hem die ook moeten geven. Waar ligt in hemelsnaam die grens? De grens van die vrijheid.

De volgende dag hadden we een dagje weg gepland met z’n vieren. Twintig uur na dat moment bij die appels stapten we alle vier in de auto. Gezellig. Werd het een leuke dag? Ja, uiteindelijk wel, soort van. Kon ik die spanning loslaten? Voor het grootste deel wel. Voelde ik me een superheld na afloop? Ja!

De jongste is nu totaal van slag. Heeft ruzie met vriendjes en is om het minste of geringste ontroostbaar. Hij heeft even te veel voor zijn melkkiesjes gekregen en krijgt het niet meer verteerd. Mijn kind lijdt, waar ligt die grens? Ik heb een bericht gestuurd. Aangegeven dat de kinderen uitleg nodig hebben. Dat ze duidelijkheid nodig hebben. Dat alleen hij die kan geven over dit onderwerp. Ik moest het vragen. Voor die mooie tere zieltjes van kindjes. Dáár lag vandaag de grens.

Ik zal er altijd zijn om hun scherven op te vegen, ongeacht wie de vaas heeft gebroken. Dat blij samen ouders zijn én blijven is soms fucking zwaar. Het maken van een keuze om iets op de juiste manier te doen, betekent niet dat dat de makkelijkste weg is. Het is wel de mooiste. Voor die twee kan ik alles!