Het zijn geen makkelijke tijden, we hebben het allemaal druk en zwaar, ondanks dat we minder mensen zien en anders leven. De mensheid lijkt moe te zijn van alle maatregelen en restricties en toch zal deze pandemie nog een gigantische rol in ons leven blijven spelen voorlopig.
Ik trek daarom graag de vergelijking met het ouderschap na een scheiding. Waarin mensen veelal te maken krijgen met regels en afspraken die ze nooit verwacht hadden toen ze gingen trouwen of kinderen krijgen. Men zag een mooie toekomst in het vooruitzicht en dacht dat het ook allemaal zo zou verlopen. Tot de dag dat een scheiding zich aandient. Het lot ligt niet meer in eigen handen – en je hebt te maken met de wensen van je ex en je kinderen, het advies van een mediator of advocaat en je hebt de afgesproken regelingen te respecteren en aanvaarden voor de bestwil van die kinderen om ze niet de dupe te laten worden van jullie scheiding. Poeh – dat zijn veel vergelijkingen met een scheiding en hoe we ons in deze pandemie als collectief gedwongen voelen iets te ‘moeten’ doen dat we nooit verwacht hadden.
Maar, voor wie doen we het? Voor wie maken we de scheiding prettiger, rustiger, duidelijker en fijner? Voor de kinderen, voor elkaar en uiteindelijk ook voor onszelf. Toch? En dat is nu net de volgorde waarin een goede scheiding kan plaatsvinden, vanuit de intentie om het zo goed mogelijk voor de kinderen te willen doen, waardoor je als ouders ruimte creëert om de verbinding te maken in de opvoeding en het grootbrengen van jullie kind(eren). Op die manier verschuift de partner-rol naar een ouder-rol en krijgt elke ouder daarin een eigen aandeel in. Dat was er natuurlijk al, maar het zat wat meer in elkaar verweven tijdens jullie huwelijk of relatie. Het gunnen van dit plekje aan elkaar is van levensbelang om het ouderschap rustig en fijn te laten verlopen. Het is een vorm van respect die dezelfde mate van respect terug-gunt aan de ander. Het is gebaseerd op het vertrouwen dat je allebei het beste voor hebt en daar ook naar zal handelen.
Helaas is dit niet hoe het veelal gaat…. emoties hebben vaak de overhand in het prille begin van een scheiding. Er is veel pijn, wanhoop, afgunst en boosheid in het spel waardoor mensen niet helder kunnen zien waar het echt om gaat en wat het streven zou mogen zijn. Mensen voelen zich persoonlijk aangetast, beroofd van een droom, belogen door de ander of ontgoocheld in zichzelf. Een wervelwind aan emoties die de lucht onhelder stemt en goede beslissingen op dat moment niet mogelijk maakt. In het Engels zeggen ze ‘let the dust settle‘ – en ja het opgewaaide stof moet eerst neerdwarrelen om plaats te maken voor heldere inzichten. Zo ook bij een scheiding.
Bij ons heeft het bijvoorbeeld ontzettend lang geduurd voor we de scheidingspapieren getekend hebben. Een paar jaar zelfs. Niet dat ons leven niet doorging, want dat ging het zeker, maar we hebben elkaar (bewust en onbewust) de tijd gegund om vanuit een plek van minder pijn en verdriet te kunnen (onder)handelen. Waardoor de gun factor de volle ruimte kreeg en we alleen maar het beste wilden voor de kinderen, elkaar en onszelf. Het bleek een uitermate goed recept voor ons en wie weet hebben andere mensen dit op hun eigen tempo ook zo gedaan.
Ik ben vooral dankbaar dat we hierdoor alle verjaardagen, feesten en speciale momenten met elkaar als familie hebben kunnen vieren en delen. Dankbaar dat zowel mijn ouders, als schoonouders én de ouders van de partner van mijn ex, gezellig samen rond de tafel kunnen zitten, en dat ik ongelooflijk goed kan voelen dat we allemaal geven om het welzijn van onze kinderen, elkaar en onszelf. Er is plaats voor iedereen en voor ieders aandeel in onze nieuwe grote familie. Dat voelt als een warm cadeau, want de pijn en het verdriet hebben plaatsgemaakt voor liefdevolle mensen en relaties in ons leven.
Mijn persoonlijke les is dat in het denken aan de ander én elkaar in onze handelingen, we automatisch ook het beste voor zullen hebben met onszelf, zonder daar bewust op zoek naar te zijn. We zijn aan elkaar verbonden als mens en mensheid en die verbinding zorgt ervoor dat we uiteindelijk met z’n allen vooruit kunnen, elkaar het beste gunnen en elkaar door moeilijke tijden dragen. Het enige dat we daarvoor hoeven doen is ons hart een stukje verder openzetten en durven gunnen.
Het zou mooi zijn als we dit op alle levensvlakken kunnen toepassen en niet alleen in scheidingssituaties. Waar je ruimte maakt voor een ander komt ook ruimte vrij voor jou en jouw wensen. Iets oprecht over hebben voor een ander voedt de ziel met meer en meer gun-factor en wat je voelt straal je uit, dat voelen anderen ook.
Laten we aan elkaar denken, zorgdragen voor elkaar en doen wat we kunnen voor een ander. Want in het niet zoeken vind je soms de mooiste geschenken. En in het gunnen zit enorm veel liefde. Voor de ander, voor elkaar én voor jezelf.
PS. Ik heb de waarheid niet in pacht en realiseer mij goed dat dit niet voor iedereen doenbaar of mogelijk is, maar ik gun het iedereen wel van harte.
