Mijn boosheid is zwart als de nacht, rollend als een woeste golf in een stormvloed tijdens springtij, op weg z’n doel stuk te slaan tegen de kust en alles te verwoesten wat hij tegenkomt.
Vanavond komt alle opgekropte woede van een lange tijd eruit, als een allesverwoestende storm. De woede bouwt op als een golf die komt aanrollen, gedreven door de wind gemaakt van hormonen, slaaptekort en relatiestress. Langzaam gaat mijn rede over in onredelijkheid, de logica wordt overspoeld door een alomvattend gevoel van onbegrip en mijn kalmte verliest het duidelijk van de noodzaak om iets stuk te maken. Als het verliezen van je relatie een rouwproces is dat bestaat uit een kluwen van emoties (zie plaatje) dan is de meest verwoestende in mijn geval de ‘woede’ (in het Engels ‘rage’).
Ik ben boos over de ongelijkheid in onze relatie, het moeten wachten op de ander, de vernietigende woorden ‘ik wil je niet meer’ en de vermoeiende tijd van nadenken over de toekomst, wat het allemaal met de kinderen doet, wat mijn aandeel is, etc.. Tot in mijn tenen voel ik mij boos op die ander, die ander die mij ooit helemaal het einde leek en nu het einde gekomen is toch niet meer zo oneindig leuk is.
De golf slaat stuk op de kust, slaat over de rotsen, wild gaat alles eraan wat in de buurt ligt, om dan moegestreden zich weer terug te trekken in het eeuwige ritme van de zee.
Zodra de storm voorbij is en de zee weer kalm wordt overspoelt mij het gevoel van spijt en ellende. Wat heb ik gedaan? Ik kijk naar de kust en zie de gevolgen van die blinde storm, wat is er allemaal kapot gegaan? Is het teveel, kan het nog weer gemaakt worden of is hiermee een toekomst samen definitief weggewaaid? Ik zie het verdriet dat ik heb aangericht, weet dat het een zelfde verdriet is als wat ik ook heb en toch kunnen we niet meer bij elkaar komen. Deze en andere stormen drijven ons steeds verder uit elkaar.
Het beste aan een storm van woede is de tijd erna, als de lucht gezuiverd is en we even weer weten wat we aan elkaar hebben. Het is duidelijk, we hebben beiden moeite met deze periode. Het is zo chaotisch als de kluwen emoties en verwarrend als in rap tempo alle emoties voorbij komen. Ik haal diep adem en denk aan de volgende fase in onze kluwen aan emoties, misschien dat we nu even voor de ontkenning kunnen gaan?
Heb jij ook dit soort stormen meegemaakt? Of wil je weten hoe je zo min mogelijk schade aanricht? Praat mee op onze Facebook pagina, of reageer hieronder.
