Onlangs las ik een stuk over uitgegumde vaders. Vaders die verstoten worden, die aan alle kanten worden tegengewerkt en hun kinderen niet zien.
Ouderverstoting wordt het ook wel genoemd. Inmiddels wordt dit zo vaak te pas en te onpas in de mond genomen dat ik er jeuk van krijg.
Van de term uitgegumde vaders had ik nog nooit gehoord. Tijdens het lezen van dit stuk merkte ik dat ik bozer en bozer werd. Niet omdat men dit gegeven wat inderdaad voorkomt wilde belichten maar met name, in mijn beleving, de eenzijdigheid ervan. Zeker ook omdat er totaal geen onderscheid werd gemaakt in vaders met psychische aandoeningen, vaders die mishandelen en misbruiken, vaders die verslaafd zijn of die simpelweg om wat voor reden dan ook de zorg niet kunnen dragen en of delen met hun partner.
Wat doen we hiermee? Is het eerlijk om deze vaders onder dezelfde vlag als alle “uitgegumde” vaders te plaatsen? Die de credits te geven van al die vaders die zo graag willen, hun best doen, liefdevolle vaders die om rancuneuze redenen worden weggeveegd uit het leven van hun kinderen?
Het is zo makkelijk om als buitenstaander af te gaan op een werkelijkheid dat er niet daadwerkelijk is.
Een mooi en gecreëerd zielig verhaal, een façade. Het slachtoffer uithangen onder het oog van het hooggeëerd publiek namelijk de hulpverlening, mediators, rechtbank, familie en vrienden. En wanneer de toneellampen uitgaan, het doek dichtvalt, het monster tevoorschijn komt dat niemand kent, dat niemand ziet…
Weg is dan die begripvolle, lieve, invoelende, meewerkende, charmante uitermate zachtaardige fantastische vader. Die oh zo zielige vader die het zo ontzettend zwaar en moeilijk heeft. Achter de coulissen speelt zich dan het echte verhaal af. Het kind wordt ineens een boksbal, een (seksueel) speeltje, een middel, een ding. de moeder een rode lap, een strontkar. Er is geen ruimte voor begrip, alles is geoorloofd en het kind wordt ingezet om de ander dwars te zitten. Eigen regels worden opgesteld en macht & controle spelen de boventoon.
Hooggeëerd publiek:
Welkom in het leven van een moeder achter de coulissen. Welkom in het leven van een partner van een “uitgegumde” vader…
Ben jij ook zo’n moeder of vader achter die coulissen en wil je graag je verhaal met andere delen? Bezoek dan onze Facebook pagina of reageer hieronder.
© ‘Uitgegumde vaders‘ – is een term van Meta Herman de Groot –
9 april 2016 @ 10:44
Herkenbaar… Ik heb iets vergelijkbaar “overleefd”. Ondertussen zijn mijn kinderen gelukkig gezonde jong volwassenen die er grotendeels zonder blijvende schade uit zijn gekomen. Ik heb daarbij ook nog eens mogen opboksen tegen de vooroordelen dat een moeder (ipv de vader) “per definitie” de beste omgeving zou kunnen bieden. Niet dus…
Mijn ervaring? Die andere uitgummen is soms noodzakelijk… slecht spreken over die andere richt meer schade aan.
9 april 2016 @ 11:45
Hé hé ook eens deze kant ja. Gelukkig niet mijn verhaal maar hoor het te vaak in mijn leven. Wat een strijd moeten die moeders en kinderen leveren tegen de rechtbank, vooroordelen etcetera. Niks dan respect voor jullie!
9 april 2016 @ 13:51
Beste Rafi, dank voor je reactie op mijn column “Uitgegumde vaders”.
Deze term heb ik overigens zelf bedacht vandaar dat je de term nog niet kende.
En mijns inziens de term hierbij op onjuiste wijze gebruikt.
Mijn column gaat over vaders die uit het leven van hun kinderen worden verstoten zonder dat daar aanwijsbare redenen voor zijn. Dit heeft dus niets te maken met vaders die destructief zijn en een gevaar vormen voor kinderen.
Uitgegumde vaders: de term zoals ik ‘m bedacht heb en bedoel, zijn vaders die onnodig uit hun vaderrol verstoten zijn.
Bij deze en ter verduidelijking voor degenen die mijn column nog niet hebben gelezen:
https://miesmagazine.com/uitgegumde-vaders/
Daarnaast wens ik je heel veel sterkte toe.
Groet, Meta Herman de Groot