Ik zal je zeggen: wij hebben nu een hartstikke gezellige meidenhuishouding, zegt een pas gescheiden moeder met 2 dochters.
Ik hoef mijn vader nooit meer te zien, roept een zoon van 12 jaar.
Mijn vader woont op een lullig flatje in West, daar komen wij niet graag, zeggen twee Amsterdam Zuid kinderen.
De nieuwe vriend van mijn moeder zie ik nu gewoon als mijn vader, zegt een meisje van 14.
Ik heb toch een moeder, waarom zou ik dan nog een vader nodig hebben, zegt een meisje van 13 jaar.
Het zijn lelijke woorden en ze komen uit verbeten en onwetende kleine mondjes. Monden die niet vanuit zichzelf spreken maar vanuit een loyaliteitsconflict. Zoekend naar veiligheid die kwijt is.
Steeds meer kinderen van gescheiden ouders zien hun vader niet meer. Of hoogst zelden bij een jaarlijks kopje chocolade in een uitspanning langs de snelweg. Een kwalijke ontwikkeling die helaas steeds meer terrein wint.
Kinderen hebben sowieso een moeder én een vader nodig.
In de puberteit eigenlijk liever nog die vader – is mijn overtuiging. Waarom? Omdat je vader je juist in die periode de “gebruiksaanwijzing van het leven” bijbrengt. Moeders zijn primair voor de binnenwereld en de intimiteit; zeg maar voor de evenwichtige emotionele ontwikkeling. Vaders rol is die van duider van de buitenwereld waarin kinderen zich straks als volwassene moeten zien te handhaven.
Alle hedendaagse vermenging van het vrouwelijke en mannelijke ten spijt; dit is hoe onze mentale bedrading van oudsher genetisch in mekaar steekt. Uitgegumde vaders zijn daarom nooit heilzaam voor de ontwikkeling van het opgroeiend kind. Zelfs aanwijsbaar schadelijk op langere termijn.
We leven nu weliswaar in vrouwelijke tijden (schrijf ik als vrouw en moeder van een zoon van 196 cm). Dat wil evenwel niet zeggen dat we de rol van vader zomaar kunnen uitgummen. Ja! Moeders zijn onverkort onmisbaar maar ook vaders zijn cruciaal bij het opgroeien van jongens en meisjes. Zowel het vrouwelijke als het mannelijke zit al duizenden jaren in onze aller genen. Beide kanten moeten bewaterd worden om zich gezond te ontwikkelen.
Stelling
Kinderen van gescheiden ouders hebben ALTIJD vader en moeder nodig.
Conclusie
Uitgegumde vaders zijn schadelijk voor de ontwikkeling van een kind naar het volwassendom.
Heb jij geen contact meer met je vader óf moeder? Mis je dat, of niet? Praat mee via Facebook, of reageer hieronder.
7 april 2016 @ 10:20
Ik ben inmiddels volwassen, maar mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was. Mijn moeder heeft er alles aan gedaan om haar kinderen weg te houden bij hun vader. Gevolgen voor mij: Na 2x proberen gezond contact te krijgen met mijn vader heb ik het inmiddels opgegeven. Daar is het helaas te laat voor en mijn vader vertrouwt mij niet, want ik had hem als 4 jarige afgewezen. Door deze vervelende jeugd heb ik ook met mijn moeder al 30 jaar geen contact. Tevens had ik vroeger problemen met relaties aangaan, vriendschapsrelaties of liefdesrelaties. Mijn vrienden of partners moesten de leegte van het niet hebben van ouders opvullen. Dat werkt natuurlijk niet. Kinderen ben ik niet aan begonnen, dit heeft ook voor een deel hiermee te maken. Dus, als je kinderen krijgt, heb je de verantwoordelijkheid om er te zijn voor ze. Ook als je er niet meer uitkomt met je partner. Als je dat niet netjes afhandelt, kunnen je kinderen allerlei problemen krijgen in hun latere leven.
7 april 2016 @ 11:34
Helaas zie ik ook in mijn praktijk in toenemende mate zaken waarbij moeders alles uit de kast halen om te bewerkstelligen dat vaders hun kind(eren) niet meer kunnen zien. Een HELE kwalijke ontwikkeling en iets wat je je kind niet mag aandoen! Het schaadt het kind voor de rest van zijn/haar leven.
7 april 2016 @ 16:07
Dag Lina, wat een heftig verhaal. Helaas zie ik steeds meer wanhopige vaders en afgestompte kinderen in mijn praktijk. Heel soms valt het nog te lijmen, maar vaak ook niet. Met alle gevolgen van dien zoals jij hier beschrijft. Ik wens je ondanks je verleden heel veel geluk toe.
Groet, Meta Herman de Groot
7 april 2016 @ 16:08
Helemaal eens Marlon.
7 april 2016 @ 13:50
Duidelijke stelling. Maar wat als….. de vader al lang een nieuw nest heeft en geen enkele moeite doet om betrokken te zijn bij zijn 1e kind? Niet met een appje, geen mailtje,brief/kaart of telefoontje. Niet op verjaardagen, en niet “zomaar” contact, zelfs ook op toezeggingen en afspraken verstek laat gaan?
Na ruim 8 jaar is het begrip hier wel op, kan ik u vertellen. En alleen al uit bescherming tegen weer een nieuwe teleurstelling, “hoeft” het allemaal voor zoonlief ook zo nodig niet meer. En weet U? Ik voel eigenlijk ook niet langer meer de behoefte om hem te “promoten”. Leg mij maar uit hoe fout dit is.
7 april 2016 @ 19:50
Dag Iris, jouw situatie hier omschreven lijkt van een andere orde te zijn. Wat zeker ook een hele pijnlijke situatie is voor uw zoon. Hopelijk dat het in de toekomst zal verbeteren voor uw zoon. Ik wens hem veel sterkte toe.
7 april 2016 @ 15:49
Ik omarm deze vaders en sta ze als gespecialiseerd advocaat graag bij!
7 april 2016 @ 19:51
Ze hebben een advocaat als jou zeker nodig!
7 april 2016 @ 23:29
Jammer dat er niets geschreven wordt over de vaders die liever tijd met hun vriendin doorbrengen dan met hun eigen kind. Zal nooit mijn kind weghouden bij haar vader maar hij doet alleen de verplichte weekenden en nooit iets extra’s!
8 april 2016 @ 13:01
Ja, er zijn ook slechte vaders. Ik heb altijd mijn dochters willen zien, maar dat werd onmogelijk gemaakt door de moeder. Ik zal nooit tussen de moeder en de dochters willen komen, misschien had ik dat wel moeten doen…. nou ja, wel willen doen, maar dat was en is absoluut ONMOGELIJK. De rechtbank heb ik nooit heil in gezien. Tijdens het “huwelijk” was de rechter er immers ook niet. Nee, samen trouwen is samen scheiden en het goed doen voor de kinderen. Maar er zitten doorgaans twee kanten aan het verhaal. Echter wordt er zeer dikwijls met twee maten gemeten. Mijn ex heeft iedereen om haar vingers gewikkeld. No problemo. Wachten op mijn dochter, die zelf niet eens beseffen wat er gaande is. Ik hou van ze. Ze blijven altijd welkom.
9 april 2016 @ 11:25
Beste Meta,
Ik verwerp je stelling ” Kinderen van gescheiden ouders hebben ALTIJD vader en moeder nodig.”
Kinderen hebben een stabiele, veilige, liefdevolle en diverse omgeving nodig. Wie die omgeving biedt is compleet irrelevant. Of het nu vader en moeder zijn, al dan niet gescheiden. Of het zijn de grootouders. Of het zijn twee moeders of twee vaders…
Ik zat jaren geleden in de situatie dat ik de moeder van mijn kinderen heb moeten “uitgummen”, voor zover dat überhaupt ooit mogelijk is natuurlijk. Ik heb daarbij ook moeten opboksen tegen de vooroordelen dat een moeder noodzakelijk is in de opvoeding van een kind.
Ik heb het zonder hun moeder gedaan en mijn kinderen zijn ondertussen gezonde, evenwichtige jonge volwassenen die hun weg in het leven gevonden hebben of aan het vinden zijn. Natuurlijk dragen zij ook hun littekens mee van het verleden, maar niet meer dan elk ander kind dat in een niet gescheiden omgeving is opgegroeid want ook binnen een huwelijk dat stand houdt is niet alles koek en ei…
In mijn ervaring kan het nodig zijn die andere ouders soms (tijdelijk of niet) uit te gummen en hoeft dat geen onontloopbare hypotheek te leggen op de toekomst van je kinderen. Zoals ik het bij die andere column (De uitgegumde vader achter de coulissen) op deze site ook al aangaf:
“Mijn ervaring? Die andere uitgummen is soms noodzakelijk… slecht spreken over die andere richt meer schade aan.”
9 april 2016 @ 14:09
Beste Ernst, dank voor je reactie.
Zoals ik ook aan Rafi heb aangegeven het volgende:
Mijn column gaat over vaders die uit het leven van hun kinderen worden verstoten zonder dat daar aanwijsbare redenen voor zijn. Dit heeft dus niets te maken met vaders (dat kunnen ook moeders zijn) die destructief zijn en een gevaar vormen voor kinderen.
Uitgegumde vaders: de term zoals ik ‘m bedacht heb en bedoel, zijn vaders die onnodig uit hun vaderrol verstoten zijn.
Er zijn altijd uitzonderingen maar die kan ik nu eenmaal niet in mijn columns steeds aankaarten.
Ik ben blij te lezen dat jouw kinderen goed terecht gekomen zijn.
Groet van Meta
16 april 2016 @ 16:12
Beste Meta,
Hoe zit het met de ‘uitgegumde’ moeders (in de betekenis die jij dus aan deze term gegeven hebt)?
De moeders die tijdens en na de scheiding door ons Nederlandse rechtssysteem in de steek gelaten zijn? Hun kinderen niet of nauwelijks meer zien door toedoen van de vader? Hoe schadelijk is hun afwezigheid tijdens de puberteit en het verdere leven van hun kinderen?
Het gaat bij ouderverstoting nl meestal over de verstoting van de vader.
Jij zult daar in jouw praktijk toch ook mee te maken hebben?
28 april 2016 @ 15:15
ik vind het heel erg dan mensen hier zo over praten. Ik zie mijn vader al drie jaar niet meer maar dat is mijn eigen keuze en dan gaan mensen zeggen dat ik mijn vader nodig heb. IK HEB HEM NIET NODIG,HIJ HEEFT NOOIT WAT VOOR ME GEDAAN. Dus stop met zeggen dat ik beide ouders nodig heb want ik ben nu gelukkig en dat is sinds ik heb niet meer zie.
groetjes,
Meisje die zelf weet wat goed voor d’r is.
ps: Jullie zullen vast wel gelijk hebben maar ik ben gelukkig :)