De vrouw van mijn ex-man is ietwat jonger, pakweg een jaar of vijf (hij en ik delen hetzelfde geboortejaar).
Het thema: “En, nog een gemeenschappelijke baby van jullie beiden?” is dan ook iets wat vooral zij nogal eens te horen krijgen. Zeker nu ze al een jaar of 7 samen zijn, waarvan 5 getrouwd.
Nu, wij (hij en ik en dus ook zij om de andere week) hebben al vier kinderen. Ondertussen zijn die al wat groter, variërend in leeftijd tussen de 12 en 17 jaar. Daarenboven blijft zij niet eeuwig 30 en komt voor haar de 40 ook steeds dichter, waardoor keuzes niet te lang moeten uitgesteld worden.
Persoonlijk hebben mijn huidige man en ik met betrekking tot het thema gemeenschappelijke kinderen definitief de knoop doorgehakt, oftewel doorgeknipt… bij hem… wat ik nog steeds een zeer nobele daad vind. Wij hebben er dan ook gecumuleerd 6: ik de 4 die ik deel met hun papa en mijn man op zijn beurt deelt er 2 met zijn ex-vrouw. Onze 6 tezamen variëren in leeftijd tussen de 12 en 21 jaar. Allicht is het omwille van het aantal én onze leeftijd dat wij die vraag naar de gemeenschappelijke baby niet meer krijgen, of toch veel minder.
Terug naar de papa van mijn kinderen, zijn echtgenote en de vraag van de baby bij hen. Laat ons duidelijk zijn: er is er geentje onderweg en of die er ooit komt, dat is nog de vraag. Beiden werken graag en veel en hebben een druk leven. Als we het dan met ons 4-en samen hebben over die gemeenschappelijke baby bij een glaasje bubbels tijdens de wekelijkse kinderwissel worden al eens de voor- en nadelen ervan opgesomd. Iets waar mijn man en ik het in het prille begin (voor de knip) ook wel eens over gehad hebben: de ene week zouden wij er – in geval er een gemeenschappelijk kind was gekomen – vijf hebben gehad en om het andere weekend zeven en de andere week zou “de nieuwe baby” helemaal alleen met ons zijn.
Wij vonden van begin af aan dat we zo’n groot contrast geen enkel kind konden aandoen, los van onze liefde voor elkaar. Daarenboven twijfelde ik ook wel aan mijn fysieke vaardigheden om een 5de keer een kind te dragen, wat eerlijkheidshalve vermeld moet worden. Ook mijn ex-man en vrouw stellen zich die vraag natuurlijk, want ook zij kennen de gescheiden luxe van één week zonder kinderen te zijn en zich in hun geval op het werk te storten en daarnaast te genieten van een kinderloze week, die ook wij wel kunnen appreciëren als welkome afwisseling na drukke kinderdagen als groot gezin. Op de hypothetische vraag – die dus al 7 jaar af en toe bovenkomt – hoe ze dat praktisch zouden aanpakken als ze hun gezin hypothetisch zouden uitbreiden komt er bij mij meestal spontaan uit: “Dat is toch geen probleem! Die kan je toch gewoon wekelijks meegeven met de andere 4? Zo houden we allemaal het ritme van kinderweken en kindvrije weken” en mijn ex-man knikt steeds volmondig instemmend.
[tweet_box design=”box_15_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/Mies-Magazine-logo1.jpg” author=”Cora”]“Dat is toch geen probleem! Die kan je toch gewoon wekelijks meegeven met de andere 4? Zo houden we allemaal het ritme van kinderweken en kind-vrije weken”[/tweet_box]
Bovenstaande onvolledige neergepende gedachten van enkele weken geleden (na een maandenlange blogstilte, probeer ik toch zo nu en dan eens wat op papier te krijgen, kwestie van terug een positieve bijdrage te mogen leveren rond het thema “echtscheidingen”) hebben een leuke en onverwachte twist gekregen. Hoewel het toch niet zo onverwacht is, gezien ik onderhuids het thema toch wel onbewust aanvoelde en bovenstaand aangesneden heb. Ik verdenk mezelf er zelfs van dat de slapeloze ochtend, die ik schrijvend aan de computer doorbracht zelfs “dé dag” zou kunnen geweest zijn, als ik even snel terugtel.
Jawel, ons gezin krijgt komende (late) lente uitbreiding! Mijn jongens worden grote broers van tussen de 12 en 17! En ik… ik word jokermama! Want, gezien “de knip” bij mijn wederhelft ben uiteraard niet ik zwanger, maar de vrouw van mijn ex-man wel. Zo fijn!
Volgende week lees je in deel 2 hoe Cora’s familie deze nieuwe gezinsuitbreiding vindt!
