Pubers die bij mij komen zijn prima in staat om hun verhaal te vertellen.
Hun eigen verhaal.
Over wat ze bezighoudt, tegenzit, dwarszit, in de weg loopt, pijn doet, angstig of verdrietig maakt. Deze verhalen worden verteld vanuit hun eigen kwetsbare ik. Niemand heeft hen deze verhalen ingefluisterd. Het zijn kinderen die behoefte hebben aan iemand die oordeelvrij luistert, de veiligheid biedt om alles te kunnen zeggen en zorgt dat de hulpvraag achter hun verhaal boven tafel komt. Zodat zij binnen alle omstandigheden hun eigen spoor vinden en durven volgen.
Na een 7-stappen traject zijn deze pubers beter bestand tegen de dagelijkse teleurstellingen (vaak gerelateerd aan een echtscheiding).
Het maakt hen echter nog géén deskundigen. Het valt mij op dat er vanuit meerdere kanten wordt gepleit om kinderen naar voren te schuiven als gesprekspartner bij echtscheiding. Kinderen die in gesprek gaan met de rechter, kinderen met een eigen advocaat en kinderen die ouders vertellen hoe zij zich moeten gedragen tijdens het scheidingsproces en daarna.
Kortom: het kind als deskundige.
Naar mijn smaak gooien we hiermee het kind met het badwater weg. Immers: kinderen worden dan tot een oordeel gedwongen. Een oordeel over de diepere en voor hen onbekende echtscheidingsintenties van hun ouders. Met andere woorden ze zijn bezig met complexe zaken die buiten henzelf plaatsvinden. In plaats van te leren omgaan met hun eigen verwerking van de gebeurtenissen. Natuurlijk is het goed dat er meer aandacht komt voor het belang van het kind bij een echtscheiding. Maar dan wel op basis van hun eigen (nog kinderlijke)behoeftes, verdrietverwerking, rouwproces en onzekerheden.
Dus wél hulp op persoonlijk niveau maar niet op juridisch gebied in het bijzijn van een rechter en/of advocaat. Kinderen hebben te weinig levenservaring om überhaupt over een scheiding te kunnen oordelen. Over wat goed en fout is aan papa of mama. Kinderen in ontwikkeling zijn bezig hun eigen normen en waarden te ontdekken. Die zoektocht wordt verstoord wanneer zij als deskundige worden geraadpleegd.
De wijsheid van een kind moet kunnen rijpen binnen hun eigen ontwikkeling naar volwassenheid. In plaats van die volwassen wereld vroegtijdig te ‘planten’ in het kinderbrein.
Conclusie
Kinderen moeten de gelegenheid krijgen om hun eigen verhaal te delen en aldus gehoord te worden. En niet als deskundigen te worden ingezet in een belangenstrijd die hun petjes te boven gaat.
Hoe denk jij hierover? Laat het ons hieronder weten of via Facebook
