M’n liefste kindertjes,
Het onderwerp waarover ik jullie nu ga schrijven is niet leuk. Voor ons allemaal niet. Maar ik doe het omdat ik merk dat ik af en toe een barrière opwerp, tussen jullie en mij, doordat ik het van mezelf verlies.
Want het is sterker dan ik, mijn Ego. Hoezeer ik het ding ook verfoei en veroordeel, het is er en het is soms groter dan ik waardoor het mij kleiner maakt als mens en als moeder. Zo voel ik dat. Omdat ik zie wat het met jullie doet.
En ik haat dat.
Toen wij uit elkaar gingen, jullie papa en ik, gingen wij er natuurlijk van uit dat er op een dag anderen in onze levens zouden komen. Met name naar jullie toe vonden we dat allebei best lastig en we zijn daar dan ook voorzichtig en respectvol mee omgegaan. Jullie hebben je uiteindelijk ook daarin heel makkelijk aangepast en ik vind dat ontzettend knap.
Maar het rottige is: ikzélf kan er niet zo goed mee omgaan…
Wel met het feit dat er een nieuwe partner is. Ik heb haar ontmoet en zij lijkt mij een leuk iemand en aardig. Lief voor jullie ook. Alles wat ok is. Dus daar ben ik blij om. En dat heb ik jullie ook verteld want ik vond het belangrijk dat het voor jullie geen enkel probleem of conflict binnenin jezelf oplevert om haar leuk te vinden of het met haar leuk te hebben.
Jullie zien elkaar met de tijd vaker. Er zijn etentjes, uitjes. En straks een vakantie. Jullie vertellen mij daarover. Open en enthousiast. Precies zoals ik dat hoopte toen ik erover nadacht hoe dit zou moeten zijn voor jullie.
Maar van binnen wringt het en doet het pijn. Waarom? Omdat ik me buitengesloten voel. En bang ben dat jullie het nu leuker vinden om zonder mij een grote gezellige familie te zijn. Heel voorspelbaar en daarmee voor mij des te irritanter. Eigenlijk zie ik mezelf namelijk als groter dan dat. Nou niet dus en dat is óók teleurstellend.
’t Stomme is: ik wéét dat dit gevoel mij narrig maakt, dat ik daardoor ongezelligheid ga uitstralen en als ik dat echt toelaat het hier bij mij daadwerkelijk minder leuk gaat zijn.
Want zo werkt t natuurlijk. Daarom wil ik er graag eerlijk over zijn. Zodat jullie weten wat er bij mij van binnen gebeurt. Dat het niet aan jullie ligt. Nooit aan jullie ligt. Ik bewonder jullie juist zo enorm om jullie (veer)kracht, waarmee jullie ook mij helpen in al mijn worstelingen.
Ik probeer deze angst te bedwingen maar het lukt me nog niet goed. Ik voel dat mijn lach en positieve houding niet oprecht zijn; mijn ogen niet bereiken. En ik zie aan jullie reacties dat jullie het weten: oudste valt wat stil, middelste gaat vergoelijken en jongste gaat er juist harder en dwingender over door. De blikken die heen en weer schieten, onpeilbaar peinzende ogen naar mij, waarschuwende ogen naar jongste.
Het spijt me lieverdjes, mijn karakter verliest het hierin helaas nog van mijn ego. En ik weet heus allang hoe het zit, ik lees de waarheid in die mooie, lieve ogen. Maar tussen weten en Weten ligt soms nog een hele wereld.
Ik zal nóg meer mijn best doen. En dan, op een dag, lukt het me en kan ik mijn ikke gewoon lekker doorprikke. Ik beloof het!
Alle liefs van jullie mama
