Vandaag liet mijn jongste, terwijl we het over heel andere zaken hadden, vallen dat ze in de grote vakantie misschien met hun vader een hele week met zijn nieuwe vriendin op pad gaan.
Fijn. Het was net zo’n leuke middag.
Ineens merkte ik dat het me veel minder raakte dan ik in die split second dat hij deze zin eruit gooide, had gevreesd. Ik verbaasde me hierover. Ging zelfs checken of het wel echt zo was. Door even bewust te kauwen op deze gedachte – van mijn kinderen een hele week weg in een nieuwe gezinssamenstelling. Want zo zie ik dat dan toch.
Nee, natuurlijk niet. Ik vierde er in mijn hoofd geen feestje op. Maar ik lag ook niet in duizend stukken onder de tafel. Zeker niet. Ik was er nog en bekeek de realiteit. De rust die ik erbij voelde kan ik niet anders omschrijven dan dat het dit ook letterlijk was: een vorm van berusting.
Be-rust-ing.
Wat een zalige staat van zijn. Heel wat anders dan de bekende opvliegers van agitatie, angst en onzekerheid. Die nemen je mee naar beneden. Berusting houdt je drijvend. Stil, sterk en in vredige overgave aan hoe het is.
Gek hoe in zo’n scheidings- en afscheidsproces sommige dingen dus ook in stilte een plekje krijgen. Dat terwijl jij aan het doorleven bent, zij gewoon ergens in rust zijn gaan liggen.
Ja. Wat een ongelooflijk lekkere ontdekking dat niet elk (mini)stapje een gevecht hoeft te zijn.
