Onbewust bekwaam

De vakantie is voorbij.

Mijn jongste van 8 gaat naar groep 5. Op een nieuwe school. Hij wordt warm onthaald. Meteen speelafspraakjes. Een uitnodiging voor een partijtje. Het lijkt erop dat hij zich fijn aanpast. Maar ik hou hem in de gaten. Ik ken mijn pappenheimertje langer dan vandaag.

Ik spreek ouders van andere kinderen die ook net van school zijn geswitched. Hun kind heeft het zwaar zo die eerste paar dagen. En zij dus ook. Ik sterk mezelf vast.

Donderdagavond. We zijn net klaar met eten. Kleine vriend wil even bij mij op schoot. Ik voel zijn lijfje warmer worden en zwaarder. En ineens laat hij zijn hoofd zakken in mijn nek. “Wat is er, vent?” Daar komen dan de tranen. Ik was er al op voorbereid. Maar niet op het volgende: “Jullie zijn gescheiden toen ik veel te klein was!”, snikt hij.

Ik sta paf. Waarom ineens dit, nu?! ”
Ja, jij was nog erg klein. Dat is helemaal waar. Hé, en wat was denk je beter geweest aan scheiden als jij ietsje groter was?” Even is het stil. En dan giert-ie met enorme uithaal:

“Dan had ik het gewoon allemaal veel beter kunnen hánnn-duh-lunnnnn..!!”

Ineens is mij iets glashelder: deze jongste is totaal óp van de indrukken van al het nieuwe. Maar in plaats van dit aan te geven weet hij exact mijn gevoeligste punt in te drukken en zich zo te verzekeren van al mijn aandacht, liefde en onverteerde schuld die ik voel naar hen toe.
En weet je wat? Gelijk heeft hij. En hij krijgt het, állemaal. Maar ik voel me, ondanks zijn verdriet en de haak waar hij het aan ophangt, een stukje lichter. Omdat ik merk dat het gegeven van ‘mijn papa en mama zijn gescheiden’ dit keer niet met hem aan de haal gaat, maar dat hij het onbewust bekwaam inzet.

Volgens mij is dat een belangrijk verschil en een grote stap.