Stiefcoach Danielle kreeg een flinke reality-check. De invulling van de zomervakantie bracht haar behoorlijk van haar stuk.
Acht weken voor de boeg en we moeten schipperen met ‘bij wie is ie’ en ‘voor hoe lang?’ Inmiddels is onze zoon op een leeftijd dat hij best een uurtje of wat alleen kan zijn. Maar toch….
Ik heb dit jaar twee weken zomervakantie in plaats van drie, wegens net verhuisd en door mijn vakantiedagen heen. Nu bof ik met een ex-man die net met pensioen is, beschikt over meer tijd en zeer bereidwillig is.
Ik moet nog zeker een week of zes werken voor ik met m’n kind op vakantie ga. Dat betekent in mijn week dat hij een groot deel van de dag alleen is. Nu hebben we afspraken gemaakt over hoe lang er gegamed mag worden, welke activiteiten er nog meer op het program staan en de mate van alleen zijn. Zijn vader is de hele week stand-by en dichtbij.
Op zondagavond kruipt m’n bijna 13-jarige bij mij in bed. We liggen hand en hand als hij voorzichtig zegt ‘wil je aan pap vragen of hij morgen hier in huis komt?’ Ik zeg hem dat ‘pap’ dat vast wel wil maar dat hij ook andere dingen heeft en bovendien zijn eigen huis. ‘Ik vind het toch niet zo fijn om alleen te zijn’ piepstemt hij verder. Ik zeg hem dat ik dat heel goed snap en dat het ook niet altijd leuk is. En dat ik het helemaal prima vind als hij deze week bij ‘pap’ is. Wij vinden samen een andere regeling. ‘Maar ik wil ook bij jou zijn’, kreunt hij zacht. ‘Ik ga volgende week proberen wél bij jou te zijn’, vervolgt hij snel.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/image008.jpg” author=”Danielle”]Hatsa, een dik vet loyaliteitsconflict. Auw, auw, auw.[/tweet_box]
Hatsa, een dik vet loyaliteitsconflict. Auw, auw, auw. Ook al denk ik het zo goed geregeld te hebben, een prima contact heb met mijn ex-man, mijn leven op de rit, toch kunnen wij als ouders niet voorkomen dat ons kind zich zo verscheurd voelt. Iedere keer verschuilt de loyaliteit zich in een andere gedaante. En voel ik me overrompeld. Bottom line van ieder loyaliteitsconflict is ‘Als ik bij pap ben mis ik jou en andersom’. Ik zeg hem dat ik aan ‘pap’ zal vragen of hij hem morgen ophaalt en dat hij lekker van z’n vakantie gaat genieten.
Binnen 20 seconden hoor ik gesnurk aan mijn linkerzijde. Ik, daarentegen, lig nog ruim twee uur wakker en ben afwisselend boos en verdrietig. Boos op de gescheiden situatie, op mijn ex-man, op mezelf. En verdrietig om dezelfde redenen. Ik mis alles wat er ooit was. Alleenstaande ouder, met name in vakantietijd, wat een ellende. We worstelen ons door de vakantieweken heen en werken minder of juist meer, om tijd in te halen, om tijd te maken of om tijd te verdelen. Met onze kinderen. Voor onze kinderen. Ik voel me aan alle kanten te kort schieten. Thuis, op mijn werk. Ik laat onze nieuwe partners voor t gemak maar buiten beschouwing.
Ik woel zo nog wat door de nacht en spreek mezelf toe dat ik moet stoppen met janken en niet moet zeuren, want prima ex-man, een heerlijk kind, dat zich hardop durft uit te spreken en vrolijk is en dat moet vooral zo blijven. Daar moet ik m’n stinkende best voor doen. En soms doet ‘t belachelijk veel pijn, je kind weken niet zien, gescheiden zijn, alle verliezen die we lijden.
Ik draai me om naar m’n bijna 13-jarige en aai ‘m zachtjes over z’n bol. Hij vlijt zich tegen mij aan. Het is veel te warm om dicht tegen elkaar aan te liggen maar ik verroer me niet. Even een nachtje zweten, morgen gaat ie weer naar ‘pap’.
Ik wens je zorgeloze vakantieweken.
Auteur: Daniëlle Warnier werkt in Het Gooi, Utrecht en Amersfoort met en voor samengestelde gezinnen. Meer lezen over samengestelde gezinnen? Klik hier!
