Toen ik in juni 2009 bewust koos voor een bestaan als pluspapa of stiefpapa, was ik enorm naïef, op zijn zachtst uitgedrukt.
Ik dacht net als zovelen dat elke scheiding in wezen een moeilijk moment betreft waarin de volwassenen in het verhaal afscheid moeten kunnen nemen van elkaar, en na een rouwperiode als vrienden of goede kennissen verder kunnen.
In mijn geval was ik zelf in 2006 gescheiden van mijn toenmalige partner, en had ik aan den lijve ondervonden dat het afscheid zijn tijd had gevraagd. Maar ik had ook ervaren dat er een moment was gekomen waarop ik me los had gemaakt, en ik terug bewust alleen mijn tocht had verdergezet.In mijn naïviteit dacht ik dat dit patroon voor alle mensen zou kunnen opgaan.Mijn naïviteit ging echter veel verder. Aan mijn denkpatroon ging namelijk de gedachte vooraf dat alle koppels minimaal een vorm van verbinding met elkaar kunnen aangaan, zich bij een scheiding dan op bepaalde niveaus los koppelen van elkaar, maar dat er altijd wel een vorm van verbinding kan blijven, zeker bij gescheiden ouders.
Met een minimale vorm van verbinding bedoel ik dat er op zijn minst de mogelijkheid bestaat voor beide personen om zich in te kunnen leven in de andere, en om op basis van dit inlevingsvermogen het perspectief van de andere te integreren in zijn eigen perspectief.
De voorbije jaren heb ik veel bijgeleerd en een van de dingen die ik heb geleerd is dat er ook relaties bestaan tussen mensen waarin een van beiden de totale onmogelijkheid heeft om zich te verplaatsen in de ander. Heel rudimentair geformuleerd kunnen deze laatsten op geen enkele manier vatten “hoe het voor de andere is”. Zij kunnen dit ook niet aanleren.
Dit betreft een heel fundamentele psychische ziekte die Jan Storms gedetailleerd beschrijft in zijn boek “Destructieve relaties op de schop”, en die hij in essentie situeert op zijnsniveau. Jan Storms noemt deze personen in zijn boek de ‘huis-, keuken- en tuinpsychopaten’, en vermeldt de schatting dat ze vijf procent van de bevolking zouden uitmaken. Een duizelingwekkend getal. Doch is het geen onmogelijk getal, vanuit de vaststelling dat deze huispsychopaten perfect normaal kunnen functioneren in onze samenleving, meer nog, in bedrijven en organisaties vaak de leidinggevende functies bekleden.
Het is tevens een enorm zware psychische ziekte want houdt in dat deze mensen andere mensen zien als objecten en dus geen enkele verbinding kunnen hebben in hun leven met een ander menselijk wezen. Deze huispsychopaten beleven mensen als objecten, en dat mag je letterlijk nemen: kijk eens vijf minuten onafgebroken naar een voorwerp (radiator, tafel, balpen) en je kan een glimp opvangen van hoe het voor hen is om in contact te staan met andere mensen.
Bij een scheiding blijven ex-partners voor deze huispsychopaten objecten die ze verder proberen te manipuleren op de manier waarop ze dat altijd al deden, op een zeer destructieve manier. Voor hen verandert er in wezen niets.
De grote angel die ik vandaag zie in de problematiek van complexe scheidingen en de onkunde die wij als samenleving etaleren om het leed van vooral kinderen hierin te minimaliseren, zit voor mij op bovenstaand thema.Als samenleving willen we alle mensen fundamenteel zien als sociale wezens die wel eens op bepaalde momenten in hun leven tijdelijk niet in staat kunnen zijn om zich te verplaatsen in een ander menselijk wezen, maar die altijd kunnen teruggebracht worden naar dat potentieel.
Hoe zou het zijn als dat niet het geval was voor alle mensen?
Hoe zou het zijn als vijf procent van onze bevolking hier hoegenaamd niet toe in staat zou zijn?
Ik kan vanuit mijn eigen ervaring als zoon van een huispsychopaat, zeggen: deze mensen bestaan en zijn niet weinig talrijk! Het feit dat ze zich niet kunnen verbinden met anderen heeft mijns inziens ook niets te maken met onwil van hun kant, maar met een zeer zware psychische ziekte die hen in hun kern heeft gebroken.
In een bepaalde zin zijn complexe scheidingen voor onze samenleving daarom een zegen: het is voor het eerst dat we via deze weg een zicht kunnen krijgen op deze huispsychopaten.
Er hebben namelijk altijd huispsychopaten bestaan, maar meestal hadden hun partners niet de kracht om zich los te maken van hen, en bleef het lijden binnenskamers, ook het enorme lijden van hun kinderen.
De tijd is gekomen dat onze wetgever deze nieuwe inzichten aangrijpt en een kader uittekent waarin het terugdringen van (deze vorm van) kindermishandeling werkelijkheid wordt. Nu is dat niet het geval, integendeel, de wetgever heeft een kader gecreëerd waarin kindermishandeling vaak door de overheid nog wordt gestimuleerd.
Laat me over een ding duidelijk zijn: dit lijden is geenszins de verantwoordelijkheid van de huispsychopaat die niets anders kan doen dan datgene waar hij toe veroordeeld is.
Het stoppen of minimaliseren van het lijden van de betrokken kinderen is ook niet alleen de verantwoordelijkheid van de wetgever maar van het psychisch gezonde deel van onze samenleving. Zonder hun medewerking zal het ook niet lukken.
In dit najaar begin ik met het schrijven van een boek met als centrale thema mijn eigen ervaringen als zoon van een huispsychopaat. Misschien ontmoet ik je dan terug.
13 juni 2016 @ 11:25
Zeer herkenbaar, en waarschijnlijk een veelvoorkomende factor bij vechtscheidingen c.q. scheidingen waarbij sprake is van ouderverstoting. Het onderzoek van Craig Childress wijst ook in deze richting, is mijn indruk. Echter, is psychopathie een ziekte of een morele (dis)kwalificatie? Ik zie de psychopaten niet lijden. Psychopaten laten zich niet labelen, in ieder geval, en een goede diagnose is ook al zeer problematisch.
13 juni 2016 @ 14:05
M.i., vanuit de ervaring die ik had met mijn ex, lijdt de psychopaat wel. In zijn beleving wordt hij continue tekort gedaan. Doet de ander niet wat hij wil en waar hij recht op heeft. Het is namelijk ZIJN fantasiewereld, en in die wereld hoor je alles te voldoen wat hij wenst/ eist. Doe je dat niet, dan doe je hem tekort, begrijp je hem niet, voelt hij zich niet gewaardeerd, ben je oneerlijk. Ze lijden m.i. vanuit een fantasiewereld. Echter mijn lijden was een niet bestaand is, aangezien ik alles verkeerd zag en het mijn eigen schuld was. Ik had simpelweg geen recht op lijden. Zelfs niet als ik rondliep met blauwe plekken van slagen. Want ook dat was gerechtvaardigd en dan had ik hem zover gedreven dat hij niet anders kon. Ook dan leed de psychopaat…
Vanuit zijn eigen kromme beleving lijdt de psychopaat denk ik wel, ook als klopt die beleving niet.
13 juni 2016 @ 15:05
Zeer boeiend artikel. In dit kader geeft Jan Storms een volgende lezing over zijn boek: “Relaties op de schop” op 26 Juni in Antwerpen, meer info: https://lezing-janstorms.eventbrite.com
15 juni 2016 @ 00:06
Ha Bart, naar aanleiding van jouw persoonlijke verhaal zou ik daar verder met je over willen spreken. Als je daartoe bereid bent stuur me graag je mailadres dan mail ik daarop volgend. Hartelijke groet van Meta
26 juni 2016 @ 11:21
Dag Meta, bij deze mijn e-mailadres: bart.renaer@gmail.com. Alsjeblieft, Bart.
18 juni 2016 @ 10:08
Waarom waarom waarom bestaat dit artikel nu pas? Ik ben twee jaar opzoek gegaan naar informatie over onze moeilijke scheiding. Inderdaad,gebroken , vernederd mondstil gemaakt.een zegen zou ik het niet noemen. Wat wel een zegen is dat er witte raven bestaan,met empathie die de stilte doorbreken. Zodat wij na de jarenlange strijd eens zwart op wit kunnen lezen dat het inderdaad bestaat en eindelijk (h)erkenning vinden om stap voor stap de brokstukken van ons bestaan te lijmen. 1000 maal dank!
26 juni 2016 @ 11:46
Dag Els,
the pleasure is mine!
Dank je voor de mooie woorden.
Omdat mijn vriendin en ikzelf weten hoe moeilijk een dergelijk avontuur is, bieden we je graag een helpende hand aan als het je zou nodig hebben: http://www.AndersSamen.be. Wij bieden advies en coaching aan bij vechtscheidingen.
Vriendelijke groet,
Bart Renaer
12 juli 2016 @ 18:00
Wat een goed stuk.
Ook ik bevind me al enkele jaren in een vreselijke vechtscheiding waarbij mijn ex alles en iedereen weet te manipuleren, waaronder de familierechter, bemiddelaars, de justitieassisenten, enz. Dit alles met dramatische gevolgen voor mijn drie kinderen tot gevolg die gemanipuleerd werden in een verblijfsbilocatie waarbij ze niet als kinderen doch wel als objecten worden behandeld, en die nu langzaamaan hun ogen aan het openen zijn en vaststellen hoe ze al die jaren werden bedot door een formidabele acteur, zij het dat ze nog heel vaak twijfelen. Ze worden dag in dag uit psychisch mishandeld en op geen enkele manier gerespecteerd voor wie ze zijn en wat ze willen.
Het is mijn heilige overtuiging dat in het overgrote gedeelte van de vechtscheidingen minstens één van de partners aan een persoonlijkheidsstoornis en/of psychopathie lijdt, met niet alleen abnormaal conflictueuze echtscheidingen maar bovenal de meest schadelijke gevolgen voor de kinderen die bij dergelijke ouders moeten verblijven tot gevolg.
Net daarom is het zo schrijnend en wraakroepend dat familierechters en justitieassistenten die in het kader van een sociaal onderzoek vaak een doorslaggevende stem hebben, meestal geen enkele kennis hebben omtrent deze stoornissen. Voor hen volstaat het wanneer vader of moeder met een voortreffelijk stukje theater aangeeft hoeveel de kinderen voor hem/haar betekenen, af en toe een traantje laat en gemanipuleerde familieleden of vrienden laat getuigen over de goedheid van de ouder in kwestie, om vast te stellen dat “beide ouders het allerbeste met hun kinderen voorhebben, dezelfde opvoedingswaarden hanteren, en er derhalve niets een verblijfsbilocatie in de weg staat”, om er vervolgens nog aan toe te voegen dat “het een schande is dat beide ouders hun eigen conflicten niet kunnen stopzetten in het belang van de kinderen”.
In mijn geval had de justitieassistente die de familierechter diende te adviseren nog nooit ook maar enigszins gehoord over persoonlijkheidsstoornissen. Dit terwijl de wachtzaal van het justitiehuis in kwestie vol hing met affiches over hoe ernstig psychisch geweld is en hoe er moet worden over gepraat.
“Waar twee mensen ruzie maken hebben twee mensen schuld”, is dan ook ongeveer het ergste wat je kunt vertellen aan een moeder die, na een jarenlange lijdensweg die het huwelijk was, nadien ook nog eens vele jaren tot het uiterste gaat om haar kinderen te beschermen tegen de destructie van een gestoorde (doch in de maatschappij perfect functionerende en dus “onmogelijk” gestoorde) vader en daarbij werkelijk alles doet om ieder conflict uit de weg te gaan en elk contact te vermijden, doch door de juridische instanties, die geen enkele moeite doen om waarheid van leugens te onderscheiden, als “één pot nat” met de vader wordt beschouwd.
Wanneer zullen rechters, bemiddelaars, advocaten en niet in het minst justitieassistenten hun ogen openen en verder beginnen kijken dan hun neus lang is?
Zoveel kinderen worden er ondertussen dag in dag uit beschadigd door een narcistische/psychopatische ouder, terwijl ze al die tijd zouden kunnen doorbrengen bij de vaak oprecht liefdevolle en uiterst bekommerde andere ouder die tijdens elke seconde dat de kinderen bij hem/haar zijn, de enorme schade die psychische mishandeling met zich mee brengt, kan beperken.
Zelf acht ik de familierechter en de justitieassistente die over mijn dossier hebben geoordeeld persoonlijk verantwoordelijk voor elke vorm van schade die mijn kinderen oplopen. De psychopaat zelf heeft geen enkel zelfinzicht en beseft m.i. niet hoe gestoord hij is. De rechter en de justitieassistente hadden dit wel kunnen beseffen, mochten ze de moeite hebben genomen om zich, al was het maar een beetje, te verdiepen in wat persoonlijkheidsstoornissen en psychopathie inhouden en hoe je mensen met een dergelijke stoornis kan herkennen. En door het dossier volledig te lezen, want zelfs dat vonden ze niet nodig, wegens te uitvoerig.
Zou dat niet het minste zijn wat je van een familierechter en justitieassistenten die het welzijn van zoveel kinderen in handen hebben mag verwachten?
12 juli 2016 @ 18:53
Dank je Marthe, voor je open en kwetsbare reactie! Deze scheefgetrokken situatie zal veranderen, Marthe, en wat mij betreft zal dit ook vlug veranderen. Veel sterkte nog!
12 juli 2016 @ 18:45
Dank je Marthe, voor je open en kwetsbare reactie! Deze scheefgetrokken situatie zal veranderen, Marthe, en wat mij betreft zal dit ook vlug veranderen. Veel sterkte nog!
12 juli 2016 @ 19:41
Als dat eens waar kon zijn… Voor mijn kinderen zal de ommekeer te laat komen, maar voor al die andere kinderen die kunnen worden gered moeten we blijven strijden. Tot niet alleen justitie maar ook de hele samenleving inzicht begint te krijgen in hoe enorm veel conflicten, problemen en wantoestanden, wellicht zelfs de meeste, veroorzaakt worden door schijnbaar normale mensen met een nochtans zeer ernstige stoornis als psychopathie of NPS.
12 juli 2016 @ 20:07
Marthe, ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ook voor kinderen en jongeren onder de 18 geloof ik dat we vandaag al veel kunnen betekenen. Mijn vriendin en ik geven op dit moment advies en coaching aan ouders in Vlaanderen en Nederland die het beu zijn om hun kinderen als een speelbal behandeld te zien worden. Wij zijn van mening dat de ruimte die er vandaag is om de situatie voor deze kinderen te veranderen, voluit moet benut worden (ook juridisch). In Nederland is dat op dit moment iets makkelijker dan in Vlaanderen/België, maar onmogelijk is het zeker niet om ook voor Vlaamse kinderen in deze situaties iets wezenlijks te betekenen! Je kan altijd vrijblijvend contact met ons opnemen (03/501.45.81) of als je liever mailt, kan dat ook (bart.renaer@gmail.com). Vermeld in dat laatste geval jouw telefoonnummer en we bellen je zo vlug mogelijk terug! Meer informatie vind je op onze website: http://www.AndersSamen.be.
13 juli 2016 @ 13:36
Bedankt. Ik neem dit zeker in overweging. Ik ben al lang op zoek naar hulp of coaching, maar vond tot op vandaag niemand die echt snapt wat het is om gehuwd geweest te zijn met en te scheiden van een narcist/psychopaat. Het is ook mijn overtuiging dat enkel mensen die het zelf meemaakten het begrijpen en kunnen helpen. Het is erg wat je soms te horen krijgt van zogenaamde specialisten die er niets van blijken te snappen…
13 juli 2016 @ 13:55
You’re welcome! Misschien tot binnenkort!