Vechtscheidingen: kan niemand dan ingrijpen?
Vechtscheidingen: kan niemand dan ingrijpen? Zo luidt de hartenkreet van ‘De Wakkere Papa’, een blogartikel in de Gezinskrant van De Bond (11/08/17). En ja, dergelijke schrijnende situaties komen nog te vaak voor, ik hoor het geregeld in mijn praktijk als bemiddelaar. Soms gaat het om de leugens van een manipulatieve papa, dan weer om de pesterijen van een rancuneuze mama, of omgekeerd, maar altijd zijn de kinderen het slachtoffer.
Blog van ‘De Wakkere Papa’
Zeven jaar geleden moest voor een vriendin van me, die dag een van de mooiste van haar leven worden. Haar tweede kind werd geboren. Een dochter. Op de dag na de geboorte zat de trotse moeder nog half groggy, maar dol van geluk, op het kraambed te suffen. Er waren al een aantal bezoekers geweest. Toen kwam er een man binnen die ze niet kende. Ernstig gezicht, keurig pak. Uit zijn aktentas haalde hij een stapel documenten. Haar man vroeg, totaal onverwacht, de scheiding aan, daar in het ziekenhuis, op de eerste dag van het leven van hun tweede kind.
De moeder protesteerde, met haar dochtertje op de arm. De ambtenaar zei alleen: “Meneer heeft ook rechten”. De dochter is nu zeven jaar. Zij en haar broer verblijven telkens een week bij papa, een week bij mama. Dat besliste een rechter. Want er is nog steeds geen akkoord. Elke keer zorgt papa voor vertraging met procedures en bezwaren. Hij houdt zich aan geen enkele afspraak, noch met rechters, noch met bijzondere jeugdzorg, noch met mama, noch met de kinderen. Hij weigert zijn kinderen naar hobby’s of verjaardagsfeestjes te brengen. Meermaals zegt hij afspraken voor belangrijke medische ingrepen voor zijn kinderen af, onder protest en onbegrip van niet één, maar van een heel team van medische specialisten.
Hij gedraagt zich dus als ouder totaal onverantwoord. En toch… Voelt u de woede opborrelen in mijn pen? En toch haalt het gerecht, op vraag van die papa, de kinderen drie weken weg van mama. Papa zei ongerust te zijn over de veiligheid van de kinderen. Daar was geen enkele grond voor, concludeerden de bevoegde instanties na drie helse weken voor moeder en kinderen.
Zo’n kerel die aan alles zijn voeten veegt en zijn ex-vrouw pest met leugens voor het gerecht. Die de scheiding aanvroeg op het kraambed, omdat hij een ander had. Een man die procedure na procedure aanspant, maar er intussen niet in slaagt om fundamentele vaderlijke taken op te nemen de weken dat hij de kinderen heeft. Moeten we die zomaar ongehinderd zijn gang laten gaan?
En dit is nog maar een piepkleine weergave van zeven helse jaren voor deze moeder, haar kinderen, de hele omgeving en wellicht ook de vader zelf.
Ik ken nog vier andere gescheiden koppels in gelijkaardige situaties. Vier! In mijn beperkte omgeving. Niet allemaal zo pijnlijk schrijnend als deze, maar wel minstens even langdurig. Moeten we dat normaal vinden? Dat weiger ik. De vriendin in kwestie schreef intussen al twee brieven naar het ministerie van Welzijn, over het aanslepen van deze slopende, onrechtvaardige, onnodige én peperdure rechtsgang. Er kwam geen antwoord.
Maar ik ben als papa wél klaarwakker. Hiervoor kruip ik in mijn pen! Want in de situatie waarover ik het heb, lijken de rechten van almaar procederende, vaak onredelijke ouders, altijd voor te gaan op het welzijn van de redelijke partner en de kinderen.
Veel (v)echtscheidingen hebben twee kanten, maar bij niet allemaal moeten we die beide kanten even serieus nemen. Het zijn moeilijke situaties en gemakkelijke oplossingen zijn er ongetwijfeld niet. Maar zo kan het toch echt niet verder?
Pleidooi
Een schrijnend verhaal….dat we helaas nog te vaak horen. En inderdaad, het zijn moeilijke situaties en gemakkelijke oplossingen zijn er niet. Ik wil een pleidooi houden voor redelijkheid en gezond verstand. Uiteraard kan het bij een relationele breuk heel wat tijd kosten eer partners de focus verleggen van het conflict in hun relatie naar het belang van hun kinderen. Dat verloopt bij beide partners ook niet noodzakelijk even snel. Meestal staat een van beide partijen daar al wat verder in. Inzien dat de rol van partner eindigt maar dat je ouder blijft voor het leven, vraagt tijd. Met de juiste begeleiding van een professionele bemiddelaar kan dit proces gemakkelijker en serener verlopen.
Gelukkig hoeft het dus niet altijd zo te lopen als in bovenstaande blog.
8 september 2017 @ 21:20
Ik herken veel van dit verhaal. Mijn exvriendin liegt steeds de boel bijeen. Heeft geen vast woonplaats en geeft steeds andere plaatsen op. Sinds een dik jaar woont ze in bij haar ouders. Mijn zoontje heetf er geen bed. Ze wonen samen met 4 rokende volwassenen en 4 kinderen. Slechts twee slaapkamertjes. Elke keer staat hij vol plekken en schrammen. Hij zegt het steeds hoe hij eraan komt maar toch wil hij liever bij de ex blijven. Als hij bij mij, Papa komt moet mama naar de gevangenis. Ik ben gevaarlijk heeft hij al gaan zeggen tegen de grootmoeder. Hij heeft ook schrik van mij ondanks wij zoveel trachten te doen. Al jaren roep ik om hulp. Zei wou alvast geen hulp inschakelen. Wel sinds deze vakantie heb ik hem trachten te laten onderzoeken met sucses. Hij heeft epilepsi. Zei bekend op de rechtbank en de specialist dit niet te hebben gezien. Ze dacht dat hij autisme had. Bij MUCLA dacht men net als ik aan een trauma. De kleine mag nog steeds naar ginder alsof er niets aan de hand is. Wetende dat ze heel vaak verkondigd heeft hem te doden als ze hem niet mocht houden. Ze heeft vroeger al pogingen gedaan voor zicchzelf het leven te ontnemen. Vertrouwenscentrum Kindermishandelingen deed niks, Rechtbank plaatste hem bij de moeder. Sindsdien ging het nog sneller bergaf. Kortweg. Er gaat zeer veel mis in de kinderbescherming.