In de vijftien jaar dat ik getrouwd ben geweest heb ik de kinderen altijd de veiligheid, geborgenheid en warmte van het gezin kunnen bieden. Na de confrontatie met de scheiding, die niet mijn keuze is geweest, is deze werkelijkheid totaal veranderd.
Heb op dit platform veel gelezen over scheidingen, loslaten, verdriet, angst, onbegrip, woede, boosheid, eenzaamheid. Niets menselijk is mij vreemd, ik heb alle emoties voorbij voelen komen de afgelopen twee jaar. Maar het gevoel en de emotie die nu overheerst is het gevoel van niet meer veilig zijn voor mijn ex.
Ik ben niet volmaakt en zeker in de periode dat de scheiding over mij heen daalde is emotie, angst, verdriet en boosheid vaak aan de oppervlakte aanwezig geweest. Daarnaast heb ik altijd voor ogen gehouden het normaal met elkaar op te willen lossen. Rekening houdend met ieders belangen, zeker die van de kinderen. Maar heb mijn ex ook verteld dat mijn belang en haar belang vanaf nu geen gezamenlijk belang meer was. Wegen en levens scheiden, oplossingen kunnen alleen voldoen als er met iedereen rekening wordt gehouden.
Het is anders gelopen. Fysiek verwijderd uit het bedrijf dat ook van mij was. Financieel “kalt” gesteld door mij af te sluiten van de financiële geld stromen. Afspraken die gemaakt werden om zakelijk te ontbinden werden niet nagekomen. Omgangsregelingen met de kinderen werden vanaf het begin af aan gefrustreerd. Een aantal rechtszaken verder waarin ik steeds gesteld heb me niet te kunnen verweren tegen leugens en suggestie. Het begrip escalatie advocaat heeft voor mij inmiddels een naam en een gezicht gekregen. Mediation afgebroken. Via Jeugdbescherming inmiddels doorverwezen naar kinderbescherming en het verzoek tot onder toezichtplaatsing ligt inmiddels bij de rechtbank. Het is inmiddels geen vechtscheiding meer, het is complete oorlog.
En mijn rol daar in? Heb vanaf het begin af aan aangeven dat er ook op een andere manier oplossingen konden worden gezocht dan via advocaten en rechtbanken. Nog steeds sta ik open voor normaal overleg waarbij ook rekening gehouden wordt met mijn belang. Maar nog steeds komt er geen antwoord op vragen van mij, vragen die via accountants worden gesteld, vragen die via advocaten worden gesteld. En of ik de oplossing van rechtbanken of hulpverleners moet verwachten, tja, vaak ben ik het overzicht kwijt.
Stap voor stap heb ik mijn leven weer kunnen oppakken. Met behulp van familie, vrienden en netwerk weer een baan en inkomen kunnen vinden. Na door de rechter uiteindelijk vanwege voorlopige voorziening uit mijn eigen woonhuis gezet te zijn, eindelijk weer een zelfstandige woonruimte kunnen vinden.
Maar ik ben onveilig. Wordt achterna gezeten door schuldeisers. Maar vooral achterna gezeten door mijn ex. Die denkt dat er bij mij nog wat te halen is. Elke stok die ze kan oppakken gebruikt ze ook om te slaan. Onveilig, hoe moet ik me beschermen tegen een narcist die alleen nog maar oog heeft voor eigen belang en gewin. Hoe moet ik mijn kinderen beschermen die hier midden tussen in staan. Het is onveilig, het lijkt wel oorlogsgebied en ik moet mezelf beschermen. Hoe zwaar dit ook is.
Het veilige gezin dat ooit was, is niet meer. Wat achter blijft is een trauma….
Kees
24 maart 2017 @ 08:04
Ik leef met je mee Kee, zzo herkenbaar, het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Complete oorlog met de kinderen als inzet. Veel sterkte….
27 maart 2017 @ 21:47
dank voor je reactie.
24 maart 2017 @ 08:13
Dag Kees, ik herken je verhaal en voel je onmacht. Momenteel bevind ik me ook in een oorlog, zoals jij omschrijft.
Een oorlog om geld, macht, status en vernietiging. Dat laatste slaat op mijn persoon. Ik was degene die de keuze maakte om de relatie te beëindigen. Gevlucht met mijn kind om veiligheid te kunnen bieden en een warme en liefdevolle toekomst. Helaas heeft mijn ex al anderhalf jaar een doel en dat is totale vernietiging van mij, zijn ex, de moeder van zijn kind. De vrouw die in zijn ogen hem als slachtoffer heeft gebombardeerd. Ik strijd ook elke dag voor mijn kind. Zij moest door ons idiote rechtsysteem terug naar haar vader. Dit was het vonnis van een rechter in een kort geding. Psychische mishandeling, want dat is waar hij schuldig aan is, jarenlang bij onze dochter en bij mij, is niet te bewijzen. Ik wens jou alle kracht toe en blijf positief. Ook al lijkt dat soms onmogelijk. Ooit zal hun masker vallen! Groet van Susanna
27 maart 2017 @ 21:49
dank voor je reactie. heel veel sterkte in je eigen situatie. ik probeer me vooral te richten op de toekomst en eigen kansen. dat helpt!
24 maart 2017 @ 08:54
Hallo Kees , herkenbaar jou verhaal.
Ik zit in dezelfde situatie en ook hetzelfde wat de zaak betreft. Onvoorstelbaar vind ik ook dat de leugen regeert. dat ik nu inmiddels al 2 jaar op geen enkele wijze inzage krijg in de boekhouding , afspraken worden niet nagekomen , het lukt niet om de zaak op een goede manier af te wikkelen . Zo bizar . Ik wens je veel sterkte vertrouwen en lieve mensen om je heen , en dat de narcist ontmaskerd mag worden , voor ieder die in deze situatie zit
Groet Trea
24 maart 2017 @ 09:57
Beste kees, lijkt mij heel erg wat je is overkomen. Mag ik een kleine spiegel zijn voor jou? Ik lees voornamelijk hoe erg het voor jou is en wat jou voor onrecht is aangedaan. Behalve tonen van jou emotie in begin van scheiding lees ik alleen beschuldigingen aan adres van je ex. Daarnaast mis ik het belang van de kinderen, wat is hun positie? Is jou onrecht belangrijker dan veilig voelen van een kind? Als je uit de zaak bent gezet, waarom nog alimentatie moeten betalen of heeft de moeder door deze situatie stuk verminderde inkomen?
Ik begrijp dat na een huwelijk van 15 jaar voor geen enkel partij prettig is om uit elkaar te gaan. Maar kijk zelfs eens in de spiegel, wat kan jij doen om te deëscaleren ipv eisen te stellen.
Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst en hoop dat de kinderen snel in een stabiele situatie komen.
27 maart 2017 @ 21:52
dank voor je reactie. gelukkig heb ik met behulp van vrienden en familie veel reflectie gekregen. Ook zelf reflectie, en ik ben geenzins perfect, heb mijn fouten gemaakt in hele moeilijke en emotionele omstandigheden. ik blijf kritisch op me zelf en doe mijn uiterste best voor de kinderen.
24 maart 2017 @ 10:16
Beste Kees, hoewel je niet alleen staat in je verhaal zul je je soms verpletterend alleen en eenzaam voelen. Dank je wel voor je openhartigheid en ik vind het zo intens verdrietig dat wij als maatschappij maar niet voor onze kinderen kunnen zorgen. Er is te weinig hoor- en wederhoor en de macht die sommige ouders hebben is ongekend veel.
De laatste 2 jaar merk ik bij verschillende advocaten op, dat zij absoluut niet de-escalerend willen werken en ook aangeven dat zij niet verantwoordelijk zijn voor het gedrag van de ouders en dat het belang van de kinderen niet hun verantwoordelijkheid is.
Door te blijven lobbyen merk ik dat er nu wel meer advocaten mij opzoeken om samen te werken en de ouders te trainen in hun communicatie en elk lid van het gezin een stem te geven in het proces. Wanneer één van de ouders absoluut niet wenst te bewegen is daar nog geen afdoende oplossing voor. Hopelijk komt er ooit nog eens een partij voor de kinderen en wordt het IVRK daadwerkelijk toegepast.
Ik wens je alles toe wat je nodig hebt en waardoor jij elke dag weer op kan staan.
Lieve groet van Anneke
24 maart 2017 @ 10:26
Dag lieve allemaal
Ik zit in een soortgelijke situatie. Na 20 jaar huwelijk er een punt achter gezet na moegetergd geweest te zijn door een narcist, zelf tot niets gereduceerd en zonder nog enig zelfvertrouwen.
Ik omhels jullie allemaal want hoe zwaar en oneerlijk de strijd ook is, we zijn en blijven mensen met een mooi hart dat gekwetst is. Door ons te omringen met warme levengevende mensen zullen we terug kunnen bouwen aan een toekomst voor onszelf of samen met een nieuwe oprechte geliefde. Daar moeten we in blijven geloven, iedere dag opnieuw, met ons hoofd naar de hemel gericht!
veel sterkte allemaal! Liefs
24 maart 2017 @ 12:56
Hallo Kees,
Ook ik (Belg) ben daar allemaal hoopvol in geweest alles tot een goed en spoedig verloop zou gebeuren. Na 19 jaar voel ik me nu geradicaliseerd naar advocatuur en magistratuur . Een deel ben ik mijn frustraties kwijt door mijn blog: gooi_het_er_uit en bij: my diary .nl Piet 1986.
Groeten en veel sterkte Eric.