“Waarom maken jullie ruzie, jullie zijn toch al gescheiden”
Pakkend, treffend, uit de mond van een 16 jarige tegen haar ouders. Moedig om het uit te spreken. Realistisch dat ieder kind dit doet? Weinigen gingen haar voor uit angst om de eigen ouders te kwetsen.
Een quote uit de film “Soof 2” is. Het hakte er even in.
Omdat het in de relatie even niet soepel verliep en de rek eruit was, ging de stekker uit het huwelijk. En na het huwelijk zetten, zonder enige vorm van begeleiding rondom de scheiding, de patronen zich voort.
Ruzie houdt niet op door een scheiding. Het kan zelfs versterkt worden nadat besloten is om uit elkaar te gaan. En dan de vraag van deze 16 jarige, waarom ruzie maken wanneer je toch al uit elkaar bent? Dan kan het ruzie maken toch stoppen, zo denken vele kinderen/jongeren.
Verbinding verbroken
Toen er nog de verbinding was lukte het ook soms niet om het eens te worden.
Nu heeft één van de ouders het besluit genomen dat het over is. Dat doet pijn. Pijn bij beiden. Pijn, noem het rouw. Iets dat niet zomaar uit zichzelf voorbij gaat, iets waar aan gewerkt moet worden.
Als partners zijn jullie in dat bootje gestapt. Of het nu het huwelijks- of samenlevingsbootje was. Dat maakt niet uit. Jullie stapten er samen in met een intentie. Een intentie die voor “eeuwig en altijd” was.
Plots verschijnen er scheurtjes. Je merkt ze wel of niet op. Je ruziet of je negeert de scheurtjes. Maar lijmen, fixen en er goed over praten gebeurt zelden.
Het gevolg is dat die scheurtjes steeds grotere scheuren worden. Die scheuren worden kliffen en die kliffen worden kraters. Steeds verder zijn jullie van elkaar verwijderd geraakt als partners. Door deze afstand, deze onoverbrugbare conflicten, dwalen jullie nog verder af. De focus gaat hierop liggen, het onoverbrugbare, de pijn ervan, zodat jullie het dierbaarste “bezit” van jullie samen, namelijk de kinderen, eigenlijk vergeten. Ondanks de beste bedoelingen om vanuit de belangen van de kinderen te opereren, loopt het hierop vast.
Kinderen die zich in die kliffen en kraters bevinden, klauteren om naar boven te komen. Ze proberen de kliffen te dichten. Volhardend zetten ze van alles in om het te fixen tussen hun ouders.
De intentie van “voor altijd” valt ook voor kinderen aan diggelen. Hun toekomstbeeld, de eigen ik, hun fundamenten worden onder ze vandaan gehaald. En nu?
Volhardend in boosheid, volhardend in repareren.
Zoals de kinderen volharden in hun oplossingsgerichtheid, zitten ouders vaak vast in hun patroon van het conflict, van de negativiteit. Een samenwerking, waar het ouderschap om draait, wordt soms uit het oog verloren. Tegenwerking, haat en nijd halen de bovenhand. “In het belang van de kinderen” wordt meer en meer ingevuld vanuit het eigen belang.
In deze woelige gevoelens en tijd staat het besluit vast: we gaan uit elkaar. Pijn, verdriet, een toekomstbeeld aan diggelen. Niet alleen voor jullie, dus ook vooral de kinderen.
Ouderschap versus papier en afsprakenwerk
De belangrijkste en meest moeilijke taak: Pak samen het ouderschap op en verleg de focus van de ex-partnerdynamiek naar het ouderschap
Alles regelen. Papierwerk is papierwerk (ouderschapsplan, alimentatie , scheidingsconvenant), maar hoe pakken jullie het ouderschap op en hoe laten jullie de strijdpunten uit het (ex)partnerschap achter jullie? Hoe wordt er aandacht besteed aan het stukje rouw en verlies dat onder het conflict schuilgaat?
Alleen wanneer ook daar aandacht voor is kunnen jullie verder en positief samen of los van elkaar de kinderen een zorgeloze toekomst geven.
Een mooie methode die hierbij kan helpen is de SCHIP methode. Hier ga je als ex-partners aan de slag met het gegeven van pijn en rouw. Je krijgt weer oog voor de ander, inzicht, erkenning en verwerking van ieder zijn aandeel in de scheiding. Gesloten ogen gaan open en op het eind kan er wellicht weer een knipoog af.
Het maakt de toekomst voor de kinderen en jullie een stuk rustiger. Benieuwd hoe dat kan? Lees meer op De Blauwe Beer
