Toen ik een jaar of tweeëntwintig was ontmoette ik Joost, een uitbundige, vrolijke, super slimme en charmante jongeman vol zelfvertrouwen en joie de vivre! We volgden allebei colleges op dezelfde universiteit en het was direct liefde op het eerste gezicht tussen ons.
Na een jarenlange knipperlicht relatie omdat Joost zich nog te jong voelde om een vaste relatie aan te gaan, en ik schijnbaar alles veel serieuzer nam dan hij zijn we uiteindelijk toch getrouwd.
Onze relatie was er één van hoge pieken en diepe dalen. Als het goed ging, kon het niet beter en als het niet goed ging, zakte ik iedere keer weer verder in die diepe put van onzekerheid. Mijn zelfvertrouwen en vrolijke lach verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik gaf mezelf constant de schuld van al onze ruzies, want bij het uitpraten wist Joost de dingen zo te draaien dat niet hij maar juist ik onredelijk was geweest. Ik probeerde zo goed mogelijk mijn eigen gevoel uit te leggen als ik ergens ontevreden of ongelukkig over was – maar dat ontaarde vaak in een fikse ruzie – en op het einde van de rit verafschuwde ik mezelf dat ik zoiets zelfs maar had dúrven voelen. Later besefte ik mij dat het Joost was die dat deed, hij had geen enkel respect voor wat ik voelde. Het ging om hem en zijn gevoelens.
Joost wist het na bijna 25 jaar samen zelfs zo te draaien, dat hij weg moest uit ons huwelijk de reden was dat hij zich ongelukkig voelde, ongeliefd zelfs. Gelukkig maar dat er al een andere vrouw klaar stond om hem wel gelukkig te maken. Eén met heel veel tijd en alle aandacht voor hem, en hem alleen. Heel veel jaren later bedacht ik uit wanhoop een naam voor wat hij met mijn hoofd en gedachten deed: de mind-fuck. Het is ook pas toen geweest dat ik mij realiseerde wat er eigenlijk gebeurde in die ruzies. De manipulatie van het gesprek, het omdraaien van woorden, de ellenlange uitleg die mijn hoofd deed tollen. Zelfs het op een ander spoor zetten door iets aan te halen dat totaal niet was waar het om ging: de spin-off. Gewoon omdat het beter in zijn lijn van argumenten paste.
Toen ik Joost na onze scheiding steeds minder zag ging de wereld weer wat open voor me. Ik merkte dat ik niet langer op zijn ego-centrische eilandje meer leefde. Maar dat ik plots weer op mijn eigen mening mocht gaan varen. Met veel moeite durfde ik stukje bij beetje op mijn gevoel te vertrouwen. Daarvóór bepaalde hij mijn gedachten, mijn opinies en mijn daden, ook al heb ik heel ons huwelijk moeite gedaan om voor mezelf op te komen, om mijn mening uit te spreken, het werd altijd weerlegd, weggedrukt of opzij geschoven. Hij wist het beter en ik moest niet zeuren.
Ik ontwaakte uit een soort hypnose, waar ik tot op de dag van vandaag nóg voor moet uitkijken dat ik niet weer in verval. Uit schaamte en onbegrip heb ik weinig tegen vrienden en vriendinnen daarover verteld. Maar achteraf bleek wel dat sommige mensen het gemerkt hadden. Ik was tijdens ons huwelijk veranderd, van een vrolijke jonge vrouw in een stil grijs muisje.
Bij Joost functioneert de wereld goed als alles en iedereen naar zijn pijpen danst. Doe je dat niet, dan barst zijn mind-fuck-furie los en moet je je schrap zetten voor de woordenstorm die volgt. Een storm geladen met schuldgevoel en wervelwinden die je zo doen tollen dat je niet meer weet wat op of onder is, links of rechts, in of uit en goed of slecht.
Er zijn relaties waarin fysiek geweld gepleegd wordt dat weet ik en dat is afschuwelijk! Maar een relatie waarin je psychisch gekleineerd en gekrenkt wordt en waar je hoofd in kronkels wordt gedraaid door een narcist tot er niets meer van je overblijft is niet te onderschatten en funest. Geloof me maar.
Bron/auteur: Marieke (namen zijn om privacy redenen gewijzigd) .
