We moeten jullie iets vertellen; papa en mama gaan scheiden
Brief aan mijn kinderen
Allerliefst 3-tal,
Sinds gisteren heb ik een brok in mijn keel en een klont in mijn maag. Over iets dat al bijna twee jaar geleden plaatsvond: dat afschuwelijke moment waarop wij jullie moesten vertellen dat we gingen scheiden.
Iemand vroeg mij ernaar, hoe wij het brengen van deze pijnlijke boodschap hadden aangepakt en hoe dat voor jullie was. En terwijl ik in mijn hoofd terugging naar dat moment, kwam vanuit mijn tenen een gevoel van diep verdriet omhoog. Ik begon te praten maar mijn keel kneep dicht en ik kon even niets anders, dan alleen maar in dat gevoel zitten en de tranen laten lopen.
Vers
Gek hè, dat dit na twee jaar nog zo vers voelt en zo’n verdriet naar boven brengt? Ik moet er nu steeds aan denken. Terwijl alles goed gaat en we met elkaar al een hele verwerking hebben doorstaan. Stapje voor stapje lopen we door. Jullie, en wij ook.
Maar ik weet het wel, het waarom van mijn keel die nog steeds dichtknijpt. Want ik geloof niet dat ik ooit ergens méér tegenop heb gezien, of iets moeilijkers heb moeten aanvaarden, dan het aan jullie overbrengen van deze boodschap. Wíj die er zijn om jullie te beschermen en ervoor te zorgen dat jullie veilig en in vertrouwen groot kunnen worden. En nu gingen juist diezelfde Wij jullie pijn doen. Puur verraad.
Vrolijk kerstfeest …
Het was kerstvakantie. We hadden expres gewacht totdat de vrije dagen waren aangebroken zodat jullie de tijd zouden hebben om in rust en eigen, veilige omgeving het eerste verdriet te verwerken. Met Kérst? Tsja, is er ooit een perfect moment voor een actie als dit? Met pijn in onze maag vroegen we: “Jongens, komen jullie eens bij ons op de bank, alsjeblieft?”
Het vertrouwen op die gezichtjes toen we ‘gezellig’ allemaal dicht bij elkaar op de bank gingen zitten. Vol verwachting keken jullie ons aan, wachtend op de waarschijnlijk leuke mededeling over wat we deze kerst zouden gaan doen:
“Lieverdjes. We vinden het zo ontzettend moeilijk en erg om dit te vertellen. Kom maar dicht tegen ons aan. Sorry jongens, we zeggen het maar hoe het is: papa en mama hebben besloten om te gaan scheiden.”
Sorry
En ik zag hoe een steeds donkerder schaduw de hoopvolle en opgetogen glans in jullie ogen doofde. Eerst onbegrip, toen de klap van het besef. Vervolgens de pijn en tranen. Mijn hart zakt nog steeds naar mijn buik bij de herinnering. Het is slechts een woord en toch zeg ik met “Sorry” precies wat ik voel; wroeging.
Spiegel
De grootsheid waarmee jullie niet vergeten maar ons wel vergeven hebben, stemt mij dankbaar. Daarnaast vind ik het ook ontzettend knap, want ik weet niet of alle drie het echt helemaal verwerkt hebben, dat precieze moment. Ik nog niet; het zien van dat trauma in jullie lieve ogen, dat werd mijn trauma.
Terwijl ik dit schrijf merk ik dat ik nog altijd boos hierover ben op mezelf. Niet zo zinvol, tenslotte was het onze eigen keuze. Dus laat ik maar weer een lichtend voorbeeld nemen aan jullie en proberen mijzelf hierin te vergeven. De blik in jullie spiegel helpt, zoals altijd, al een hele stap.
Grootste X van jullie mama
