De droomjurk van Mary Borsato
vervolg op Gelukkig hebben we de foto’s nog
Juni 1996
Terwijl Marco Borsato ontzettend aan het doorbreken is in het land sta ik in mijn oude slaapkamer in een trouwjurk die ik van zijn moeder Mary heb gekregen. Dat had ik te danken aan mijn deelname aan The Bride of the Netherlands. Een soort Missverkiezing voor aanstaande bruiden, heel spectaculair allemaal (don’t ask). Ik werd tweede, net als alle anderen die geen eerste werden, al weet ik dat niet meer zeker.
Wel weet ik dat ik sinds die dag van Mary hou. Behalve dat ze me consequent lieve schat noemde terwijl ze dat zelf is, heeft ze werkelijk alles uit de kast gehaald mij aan mijn gewonnen droomjurk te helpen. In plaats van me na het passen van 100 jurken wanhopig schreeuwend haar winkel uit te sturen, knuffelde ze mijn oververhitte hoofd en zei : ‘Lieve schat, jij zoekt gewoon rustig verder en als je iets hebt gevonden moet je beloven dat ik hem voor je mag bestellen en vermaken.’
En zo geschiedde. Dat ze me ook nog persoonlijk kwam feliciteren op de bruiloft wist ik toen nog niet en dat Marco speciaal voor ons een videoboodschap had ingesproken ook niet. Het voegt ook niets toe aan dit verhaal maar ik vertel het er even bij om stoer te doen.
Ik sta dus in mijn ouderlijk huis met die jurk aan. Door alle emotie die dat bij mijn moeder, zusje en vriendinnen teweegbrengt zie ik er al snel uit als een pandabeer in een droomjurk, maar die dingen gebeuren op zo’n dag. Edo draait er drie zware Van Nelles tegelijk van en straalt van trots. Ik ga na acht jaar verkering trouwen met mijn jeugdliefde.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/Mirjam-de-Jonge-1.jpg” author=”Mirjam”]En god, wat neem ik me voor het allemaal anders te doen dan mijn ouders. Ik doe het goed, ik doe het één keer en voor altijd.[/tweet_box]
En of we het goed doen. We hebben bijvoorbeeld een fotograaf. De mensenmassa die zich bij het stadhuis heeft verzameld bezorgt ons kippenvel met tranen, de 9-koppige band op het feest rockt nog harder dan we dachten en als onze beste vrienden loepzuiver een eigen versie van That’s what friends are for zingen, kun je me wegdragen. En omdat ik niet meer kan lopen door die hoge hakken de hele dag. Het was een sprookje en we leefden nog lang en gelukkig.
Maar niet samen. We waren jong en deden maar wat. Net als mijn ouders eigenlijk. We kregen een prachtig kind, werkten hard in onze prachtige zaak, leefden hard ons prachtige leven en gingen na een paar jaar prachtigheid uit elkaar. Een zwarte bladzijde die we niet hadden voorzien aan het begin van het sprookje. Net als Edo en mijn moeder, bij wie het misschien allemaal wat minder prachtig begon, maar wel deden wat ze hadden beloofd. In voor en tegenspoed, tot de dood hen scheidde.
