Rafi

Ik ben Rafi, 36 jaar, 2 kinderen (8j. en 3j.). Al 3 jaar verwikkeld in een complexe scheiding, ga van proces naar proces en van hulpverlening naar hulpverlening. Ik ben een radeloze, verdrietige, kapotte moeder. Die met lede ogen aanziet niet bij machte te kunnen zijn deze vreselijke situatie te stoppen voor haar kinderen. Maar ik ben strijdbaar en geef niet op. Ik blijf hopen dat het op een dag stopt en we worden gezien. En met name m'n kindjes.

2 Comments

  1. Eric De Corte
    2 april 2016 @ 11:49

    Rafi, in je persoonlijke voorstelling lees ik je droevige verhaal, en kan ik ook beter jouw artikel ‘begrijpen’.
    Als je het hebt over gezag dan is dit een algemene term. In jouw betekenis is het vaak geconfronteerd worden met ‘beslissingen’, met ‘eisen’, met zaken die het welzijn en het belang van het kind kunnen schaden en die het jullie als vader en moeder moeilijk maken om ‘samen’ jullie opvoedingsproject voor ogen te houden. Het heeft voor jou ook iets van ‘ondergaan’ en dat wil je niet. Dus strijden en vechten voor het welzijn van je kinderen. Vergt veel energie, moed ook en doorzettingsvermogen. Jammer dat het zo loopt.
    Gezag heeft echter ook een betekenis als ‘gezamenlijke uitoefening van het gezag’. Wat jammer dat jullie in een strijd zitten waardoor het samen overleggen en tot overeenstemming komen moeilijk is. Maar jullie zullen wel moeten overleggen over reen reeks van zaken die jullie kinderen aanbelangen want de gezamenlijke uitoefening van het gezag vereist nu eenmaal gezamenlijke beslissingen.
    Ik wens je alle moed om alsnog samen met je ex tot overeenstemming te komen, in het ‘belang’ van de kinderen.

  2. Marieke
    2 april 2016 @ 17:42

    In Nederland hebben wij een helder gezagsartikel in het burgerlijk wetboek waarin wordt aangegeven dat ouders in deze rechten maar vooral ook plichten hebben om bij te dragen aan een veilige omgeving voor kinderen, de zorg voor kinderen, opgroei mogelijkheden moeten bieden en moeten bijdragen in de ontwikkeling van kinderen. Een heldere ouderschapsbelofte met niet alleen het recht op contact en omgang met de kinderen maar vooral ook de plicht om steun zoals in het geval van een scheiding. Een scheiding, hoe harmonieus deze ook verloopt, doet iets met kinderen: een ander huis, een ouder die vertrekt, ineens twee huizen, andere ritmes en erger. Ligt er niet in het gezagsartikel besloten dat eigenlijk altijd steun voor het kind zou moeten worden geboden wanneer iets de opgroei mogelijkheden of ontwikkeling kan schaden, ook in lijn met het IVRK? Zo vroeg mogelijk zodat het kind zijn stem en gedachtes en gevoelens kwijt kan. En er zo in positieve zin kan worden bijgedragen aan het feit dat een kind zich zorgeloos kan blijven ontwikkelen? De taboe doorbreken en het standaard maken dat scheiden plichten van de ouders met zich meebrengt rondom steun voor het kind en om te gaan werken aan de samenwerkingsrelatie als ouders die omwille van het kind nodig is. Zodat het kind zich vrij kan bewegen. Laagdrempelig en zo vroeg mogelijk. Onnodig langdurige pijn en verdiet voorkomen. Kinderen verdienen het om zo lang mogelijk kind te kunnen zijn.