Het lijkt wel of met het uit elkaar gaan de term “ons” verboden is.
De term “ons” gaat inderdaad op vele vlakken verloren als de scheidingsmelding gegeven wordt. De “ons” valt in vele stukken, brokstukken. De “ons” wordt opgedeeld in vele Ik, Hij, Zij, Hen, Hun, Jullie, Het.
Onduidelijk, verwarrend, strijdend. Welke term moet je nu hanteren.
Op vele plakken kan je aangeven dat het niet zoveel uitmaakt. Zolang je jezelf en de ander maar respecteert.
Die ene Ons die nooit ophoudt te bestaan
Eén ons blijft echter een heilig huisje: de ons van onze kinderen.
Deze ons valt nooit uiteen, niet nu, niet straks nooit niet. Als je bij een huwelijk de belofte “tot de dood ons scheidt” uitsprak, dan was het hierover. Jullie kinderen zijn voor eeuwig en altijd jullie kinderen, of “onze” kinderen vanuit jullie oogpunt.
En onze kinderen die gaan niet op bezoek bij de andere ouder, die mogen niet de andere ouder zien. Nee het is niet bezoek of mogen: het is hun ouder. Het is het recht van jullie kinderen om van beide ouders te kunnen genieten, en heen en weer te bewegen tussen ze zonder enige restrictie.
Die omgeving creëren jullie als ouder. Ja ook die jullie blijft bestaan: jullie als ouders. Kinderen scheiden namelijk niet van hun ouders! Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om die leefwereld te creëren waarin kinderen, jullie kinderen, zich vrijuit kunnen bewegen.
Hoe herdefinieer ik nu die Ons?
Begrijpelijk dat je nu de wenkbrauwen fronst. Zeker als die scheidingsmelding net gebeurd is. Je ziet het niet voor ogen, het voelt echt alsof je “levenslang tot elkaar veroordeeld bent” . En dat ben je ook, als ouder. Het is nu de kunst om die levenslang als levensvrij te gaan definiëren. Het is aan jullie als ouders om hiermee aan de slag te gaan. Als individu, maar ook als ex partners. Het omzetten van jullie (ex)partner relatie naar een pure ouderschapsrelatie is een kronkelige weg. Een pad met vallen en opstaan, 3 stappen vooruit en soms 1 of 2 stappen achteruit. Waar een wil is, is een weg. Het kan. Als jullie beiden je kwetsbaar durven open te stellen, het gesprek aan durven. Het benoemen en zien van de pijn en het verdriet onder het conflict, dit uitspreken. De pijn van jezelf, naar de andere, wat je de ander aandeed of wat je al die jaren voelde maar nooit durfde uit te spreken.
Moet of Moed?
Het vergt moed, om die ons niet te begraven of te cremeren maar een nieuwe inhoud te geven. Een aanpak die je uit de strijd haalt en zorgt dat je het gesprek aan kan en jullie “ons” als ouders kan uitspreken en aanpakken. Er is moed nodig om dit te doen. Maar eigenlijk is het echt een moetje.
En dat aanpakken en die ons opnieuw invullen is pas “in het belang” van jullie kinderen.
Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan? Inderdaad, maar de handvaten zijn er in de vorm van de SCHIP aanpak, de handen en de moed liggen bij jullie. Durf jij het aan?
Meer informatie via: https://deblauwebeer.nl/schip-aanpak/of www.schipaanpak.nl
