“Waar heb je in je hele leven het meest tegenop gezien?” Vroeg iemand afgelopen weekend op Twitter.
Daar hoefde ik niet lang over na te denken. “De kinderen vertellen over de scheiding!” was mijn antwoord. Wat volgde was een bijzonder gesprek. Een gesprek waarin ik uitgedaagd werd woorden te geven aan iets waar ik al een tijd woorden voor zoek. Hoe doe je dat? Hoe deden we dat? Het lijkt een onmogelijke taak. Harten breken met een bikkelharde zekerheid. Toekomst voor altijd op zijn kop.
Terug naar oktober 2013. Terug naar de weken ervoor. Wij wisten hoe het zat. Een paar vrienden wisten hoe het zat. Scheiden. Hoe gaan we dat aan de kinderen vertellen? Gesprekken met verschillende mooie mensen, heel dichtbij en verder van me af verrijkten me. De beste tip die ik kreeg: “Zorg dat je van je schuldgevoel af bent voor je het ze vertelt!” Die twee hoog gevoelige spiegeltjes van me wilde ik niet opzadelen met mijn ballast. Het was waar. Maar allejezus, hoe doe je dát dan?
Hoe kom je van het rottende gevoel af gefaald te hebben als moeder? Ik kon het niet bij elkaar houden. Het ging niet meer. Ik had op moeten geven. Falen, angst en schuldgevoel. Het was wat overheerste. Mijn kinderen zingen altijd als ze op de wc zitten. Hele liederen bij lange zitten. Huilend heb ik er naar zitten luisteren. “Straks stoppen ze misschien met zingen. Dat is mijn schuld.”
Hoe, hoe, hoe kom je daar vanaf? Het antwoord was simpeler dan ik ooit had kunnen vermoeden.
Ik geloof namelijk niet in opvoeden. Bij opvoeden verwacht je zaken van je kinderen die je zelf niet waar maakt. Eerlijk? Spreek jij altijd met twee woorden? Ik geloof heilig in voorleven. Leef het leven wat jij wenst voor je kinderen, alleen dan zullen ze leren. Zo ging het ook met dat schuldgevoel. De volgende vraag kwam bij me op: “Als mijn dochter of zoon straks 36 is en in een soortgelijke situatie zit, welke keuze zou ik dan wensen dat ze zouden maken?”
Het antwoord is heel eenvoudig. Ik zou wensen dat ze de moed zouden hebben om voor hun eigen geluk te durven kiezen.
Daar was mijn antwoord. Ik kon deze keuzes maken omdat ik mijn kinderen voorleefde dat ze mogen kiezen voor hun eigen geluk. Zelfs als dat soms bikkelharde en grote offers vraagt. Ik ben me terdege bewust van de offers die zij moesten maken. Offers zodat ík weer gelukkig kon worden. Offers zodat zij ook gelukkig zouden blijven. Wel in een andere vorm dan dat ze hadden gedacht voor die schrijnende dag in oktober.
Was het moeilijk om het uiteindelijk te vertellen? JA! Het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.
Brak hun hart? Ja. Het verdriet was groots en mocht er zijn. Mag er nog steeds zijn als het er is. Ik ben me er alleen heel bewust van dat als ik was gebleven, ik niet gelukkig was geweest.
Van een ongelukkige ouder wordt geen kind gelukkig.
Rest het antwoord op die ene vraag: Ja, ze zingen nog op de wc, hard, veel en vrolijk.
Hoe was het om de kinderen vertellen dat je ging scheiden? Heb jij een ander verhaal? We horen het graag! Reageer hieronder of op onze Facebook Pagina. Wie weet helpt jouw verhaal iemand anders.
