‘Mama, komt papa vanavond eten?’ riep mijn zoon laatst over het schoolplein toen hij op me af rende.
Voor ons een doodnormale vraag. Voor onze omgeving niet altijd. De kinderen en ik zijn naar een dorp verhuisd. Hier is het hele concept ‘gescheiden zijn’ nog niet zo geïntegreerd als in de grote stad ernaast, waar we vandaan komen. Laat staan de manier waarop wij als gescheiden gezin met elkaar omgaan. Met z’n allen naar de ouderavond. ‘Tot donderdag papa’, roepen de kinderen als ze hun vader uitzwaaien na afloop.
De allerfijnste traditie is frietjesvrijdag. Mijn ex bakt op vrijdag altijd verse frietjes. Die zijn zálig. Nu wil het toeval dat ik één keer in de twee weken de kinderen eigenlijk ná het eten vrijdags bij hem op zou moeten halen. Ja duuhhhh, ik werk die dag en ga dus niet terug naar het dorp om thuis te eten.. om vervolgens weer naar de stad terug te rijden om de kinderen op te halen.
Nee zeg, ik blijf bezig. Ik ga na mijn werk naar mijn ex toe en daar eten we dan met z’n allen frietjes. Na het eten gaan we met z’n drietjes weer naar het dorp.
‘Dat houdt wel op als hij een vriendin heeft!’ zeiden veel mensen tegen me. Ze snappen het niet, hoe wij het doen. Als de vriendin van mijn ex binnenkort ook die frietjes op vrijdag ontdekt dan zitten we met z’n allen aan die tafel. Die frietjes zijn namelijk gewoon érg lekker.
Afgelopen zomer gingen met z’n viertjes een dag naar de Efteling. Genoten hebben we, allemaal. De kinderen van de Efteling en wij van hen, samen. Hoe je het ook wendt of keert, ouders blijven we altijd samen. Niet alleen nu, dat ze klein zijn. En niet alleen als ik zie hoe blij de kindjes zijn dat ze zo heel af en toe nog eens tussen ons in kunnen zitten op de bank. Ook later als ze groot zijn. Als hij en ik misschien ooit wel samen bij een huwelijk zijn of samen bij dat wiegje van een kleinkind mogen staan. Ouders ben en blijf je samen. Dat is waar wij voor staan. Altijd. En nee, dat is niet makkelijk. Sterker nog, soms is dat best moeilijk. Over die moeilijke kant zal ik jullie ongetwijfeld ook nog wel eens schrijven. Vandaag niet. Vandaag mogen jullie lezen dat het kan. Samen ouders zijn én blijven.
Heb jij ook bepaalde tradities of gewoontes met je ex die jullie nog steeds samen doen met of zonder de kinderen? Praat mee op onze Facebook Pagina!
6 februari 2016 @ 16:15
Fantastisch! Ook ik ben gescheiden en woon in een dorp. Onze kinderen van 2 en 5 wonen fulltime bij mij, doordat de papa van de kinderen psychisch ziek is. Daardoor moeten de kinderen hem veel missen, en juist daarom vind ik het zo belangrijk dat hij, zoveel als mogelijk, toch onderdeel uitmaakt van hun leven. We gaan vaak samen op stap met de kinderen, naar het zwembad of de Efteling. We eten wekelijks een avond samen en mijn ex en ik gaan ieder jaar 1 week samen op vakantie met de kinderen. Met de kerstdagen en dergelijke schuift hij, samen met ons, aan bij mijn familie. En hij biljart nog wekelijks met mijn vader.
Voor anderen is het niet altijd goed te begrijpen. Sommige mensen in het dorp dachten lang dat we latten…..op deze manier omgaan met je ex is blijkbaar heel apart. Gelukkig heb ik van mijn eigen ouders 25 jaar geleden al dit goede voorbeeld gehad. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk. En als ik een nieuwe partner tegenkom, moeten we weer een balans vinden met die extra persoon erbij. Maar aan de andere kant…..een man die moeite heeft met hoe ik dit, samen met mijn ex en de kinderen doe……komt eigenlijk niet in aanmerking als partner.
Ik ben blij met je column. Hoe meer inspirerende goede voorbeelden er zijn, hoe meer mensen dit doodnormaal gaan vinden. Laten we hopen dat we daarmee een positieve tegenhanger kunnen blijven bieden tegen alle vechtscheidingen die helaas om je heen gebeuren.
Liefs Susan