“Hi mam!”
“Hee vent, vertel!?”
“Ja, papa zei dat je had gevraagd hoe laat wij naar jou komen en ik wilde jou vragen wat jij fijn vindt? Want T. helpt nu papa en L. is aan het leren. Ik ben buiten aan het spelen.”
“Wat lief dat jij me even belt om te overleggen. Mij maakt het allemaal niet uit als jullie daar fijn bezig zijn en dus nog willen blijven. Goed om te weten want dan kan ik gewoon dingen doen en zit ik hier niet te wachten. Ik wil alleen wel nog graag straks even gezellig met elkaar naar het strand.”
“Oh ja, dat is leuk! Dan komen we om half 4, is dat goed? Maar dan lúnsjen we dus bij pap.”
“Prima, tot straks, lieverd.”
Als we ophangen blijf ik nog even zitten en probeer de sensatie te pakken die door mij heen trekt. Iets van tevredenheid en comfortabel, warmte en dankbaar. Ik voel me als een kat die ergens heerlijk in het zonnetje ligt. Want op deze manier gaat dit tegenwoordig bij ons en daar ben ik hartstikke trots op. Het gaat met respect en ruimte: van iedereen, voor iedereen. Open lijnen en een grote mate van zelfbeschikking voor de kinderen. In ieder geval zo gevoeld.
Ook D. van 9, vorig jaar nog zo in de war, verdrietig en met wanhoop vanuit een ‘hoe moet dat nou toch allemaal?’, zich in allerlei bochten wringend om ons te helpen of niet teleur te stellen, omdat hij zelf even geen grond onder zijn voetjes voelde, heeft duidelijk het gevoel dat hij de teugels weer prima in eigen handen heeft. Helemaal veilig om te zijn wie hij is.
Ja, als een voor dit moment heel tevreden moederkat, zo spin ik. Want ik reken mezelf absoluut nooit rijk, maar tel zeker mijn zegeningen ♥
