Alexander

Mijn naam is Alexander van der Heijden, als familiaal bemiddelaar ben ik een empathisch toehoorder die door een open en heldere communicatie beide partijen tot een evenwichtige en duurzame oplossing begeleidt. Als jurist ben ik bovendien thuis in wetgeving en gerechtelijke procedures.

2 Comments

  1. Olivier Vanhaelen
    3 mei 2016 @ 10:08

    Als één van de ouders pertinent blijft weigeren voor bemiddeling, hoe kan je dan een hulpverleningsaanbod vinden waar BEIDE ouders zich in vinden?
    Als de hulpverlener geen toestemming heeft van beide ouders, wie bepaalt dan wat in belang van het kind is?
    Is een kind in echtscheiding wel “keuzebekwaam” als het in een loyauteitsconflict zit?
    Schuiven we niet de verantwoordelijkheid af op de kinderen door net op hun te focussen?
    Er is niets mis met kinderen op het ogenblik van de scheiding, maar er is iets mis met de ouders indien dit niet verloopt zoals het hoort. We mogen ons niet focussen op het het kind, maar op het conflict. Daar ligt de “oorzaak” van het probleem. Ex-partnerschap en blijvend-ouderschap mogen niet door elkaar lopen. Als één (of beide) ouders daar een probleem mee heeft, dan moet daar aan gewerkt worden. Ziekmakend ouderschap is waar we onze kinderen moeten tegen beschermen. Dat doen we door na te gaan of beide ouders de ouderlijke capaciteit hebben om gedeeld ouderschap aan te kunnen. Indien één van de ouders dat niet heeft is het in het belang van het kind om de verantwoordelijkheid te geven aan de ouder die dat wel kan. Vanuit dat signaal en het goede voorbeeld zal ook het probleem maatschappelijk vanzelf aangepakt worden. Dat is positief ouderschap!
    Ziekmakend ouderschap is contra-intuïtief en de conventionele hulpverlening is contra-productief.
    Voor een expert of sub-specialist die dagelijks in contact komt met de problematiek is dit “kinderspel”, en ziet of voorspelt de mijnen. Maar voor niet getrainde hulpverlener is dat idd een mijnenveld….

  2. Monique
    26 mei 2016 @ 15:44

    Het is zo hard nodig dat kinderen bij een neutrale partij hun daadwerkelijke gevoelens mogen tonen en benoemen. Bij een loyaliteitsconflict spreekt het kind niet meer zijn/haar authentieke stem en gevoel maar spreekt het kind dat wat de verstotende ouder projecteert en ventileert via het kind. De boosheid en wraak die de verstotende ouder voelt lijkt het kind zelfstandig te voelen maar dit is projectie. Het kind is bang om eigen gevoelens te voelen zoals het missen van de andere ooit geliefde ouder. Het kind krijgt daar géén toestemming voor van de verstotende ouder. Het kind zit totaal klem en heeft vaak geen vertrouwen meer ook niet in hulpverleners. Hoe kan het kind immers iemand vertrouwen wanneer het kind geleerd wordt dat zijn/haar eigen niet verzorgende ouder niet te vertrouwen is? En als het kind niet zijn/haar eigen gevoelens mag vertrouwen? Dit is een ernstige vorm van kindermishandeling met alle schadelijke gevolgen voor het kind. Wat nodig is zijn specialisten op het gebied van loyaliteitsconflict en ouderverstoting die de kinderen kunnen helpen om onder de enorme druk uit te gaan komen.