Het is ondertussen reeds één jaar geleden dat we je niet meer bij ons thuis kunnen laten meegenieten van ons leven.
Gedurende de aanloop naar je brief met de boodschap dat je ‘tijdelijk‘ even niet meer zou langskomen, hebben we verschillende emoties gekend. Je kan niet ontkennen dat er drie maanden lang een mooie basis was om samen met ons te proeven van een nieuw leven. Alsof het allemaal een grap is ben je vanaf die eerste april met een zuiderwind langzamerhand meegesleurd naar het noorden. Het is daar waarschijnlijk mooi maar oh zo koud. Wij voelen die koude wind in onze rug maar richten onze toekomst naar de zon.
Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit en nu dus ook jaar in jaar uit.
Er zijn ook positieve gebeurtenissen die plaatsgevonden hebben de voorbije twee jaar. Nadat ik zelf van de zuiderwind ben afgesprongen naar de noordenwind, is er een totaal nieuwe wereld open gegaan. In deze wereld loopt het over van de warmte, van vrienden en familie. Het geluk dat daaruit voortkomt maken we wel zelf.
Ook jij maakt deel uit van deze familie, het is aan jou om erbij te komen.
22 september 2016 @ 17:57
Beste Joris,
Ik ken je niet. Schrijven helpt over het algemeen om je eigen gedachten op een rijtje te krijgen, ook positieve gevoelens, belemmeringen die je ervaart en om zo ook de liefde voor je kind te uiten. Je dochter heeft slechts één vader en dat ben jij, voor de rest van haar leven. Die unieke band, die alleen jij hebt met jouw dochter, blijft bestaan.
Je dochter heeft inmiddels ongeveer anderhalf jaar jou, haar vader, niet meer op een normale manier in haar leven gehad. De wederzijdse vervreemding wordt elke dag dat dit voortduurt steeds groter en de pijn door deze ont-hechting en het gemis drukt een steeds grotere stempel op je dagelijkse levensgeluk.
Ook bij je opgroeiende, zich ontwikkelende, dochter, zal dit in haar lijf en gedachten een rol spelen. De natuurlijke dochter-vader band wordt geweld aangedaan. Dat is een oer-gevoel, dat voel je, zowel als vader als kind. Een kind kan dit meestal niet zelf oplossen, daarvoor bestaat teveel afhankelijkheid van de volwassenen om haar heen.
Hopelijk zijn er volwassenen die het voor je dochter mogelijk zullen maken én gaan organiseren, dat de periode van ’tijdelijk’ snel beëindigd wordt en je dochter ook jouw aandacht, waardering en liefde weer mag ontvangen en ze weer regelmatig deelgenoot kan zijn van de warmte én beschikbare vaderliefde van de enige vader die ze heeft en de familie en vrienden om je heen.
Dat hoop ik voor jou én vooral ook voor je dochter..!