Liefjesbrief aan mijn drietal

Lieverdjes,

Het is alweer 2,5 jaar geleden dat jullie papa en ik besloten dat we uit elkaar gingen na een warrige tijd van niet-samen-maar-ook-niet-echt-uit-elkaar. Ik besef dat dit voor jullie heel moeilijk geweest moet zijn; eerst boosheid en verdriet, toen hoop over de andere vorm van samenzijn die uiteindelijk niet bleek te werken.

Soms hebben we het over die boosheid en geven jullie een groot gevoel van onrecht aan: “Ons is niets gevraagd!”. Jullie wereld veranderde en je had er geen enkele invloed op. En wij die de pijn begrepen maar het tóch gewoon deden. Machteloos overkwam het jullie.

Wat een tik moet dat hebben gegeven; aan het vertrouwen in ons en aan jullie zelfbeeld. Ik voel me daar -natuurlijk- hartstikke schuldig over. Aan de andere kant is er geloof ik geen manier om het helemaal goed te doen; scheiden. En ondanks dat het mijn droom en overtuiging was dat wij samen oud zouden worden, weet ik nu dat dit de goede beslissing was. En ik weet ook dat jullie dat nergens op vinden slaan. Toen niet en diep in jullie hart nu nog steeds niet.

Alle 3 laten jullie, hoe moeilijk ook, af en toe weten wat er speelt en dat jullie worstelen. De grappige en ontwapenende Benjamin van het stel die soms ineens vanuit het niets kan zeggen: ”Ik vind het zo erg dat we niet meer sámen-zijn.”  Die mij terecht kan wijzen op het feit dat we nu ook wel eens onaardig tegen elkaar praten. Ik snap dat dit soms zo lijkt, omdat we afspraken moeten maken. Over opvoeding en van alles wat de hele week door geregeld moet worden terwijl wij beiden geen organisatietalent hebben. Over ontzettend stomme dingen als geld en dagen. Kleine vent met scherpe blik en perfecte vertaling ervan in woord. Onbegrijpelijk knap vind ik, voor iemand van 7.

Ruimhartige en passievolle middelste, die zo goed zijn immens grote hart kan laten zien en mij daar steeds vol mee treft. Oud genoeg ben je om te begrijpen dat het soms beter is wanneer twee mensen besluiten apart verder te gaan maar als bruggenbouwer altijd op zoek naar de weg van harmonie, saamhorigheid en gezinsmomenten. Die ook begrijpt dat het gezin-zijn dan toch niet écht zou zijn en daar vervolgens radeloos over snikt. Totdat het weer kalm wordt van binnen en je het een plekje hebt gegeven. Wat bewonder ik die gave. Ik zou willen dat ik míjn moeilijkheden in het leven ook op die manier had kunnen aangaan toen ik klein was. Dit lukt mij pas sinds kort, af en toe. Geleerd van jou, heerlijk mannetje.

En jij, mooie, lieve dochter van 13. Kind met zonnig hart en broedend brein. Die over weinig praat maar soms zo duidelijk in de knoop zit. Niet teveel daarnaar gevraagd wil worden en voor jezelf in het tekenen een uiting én een schuilplaats vindt. Bij mij af en toe mechanismen activeert waar ik niet trots op ben maar die altijd met open armen bereid is me te vergeven. Mij op zo’n manier ontvangend dat het mij in staat stelt mijzelf te zien. Diep onder de indruk ben ik van jouw bijzondere en eigen blik op zaken die je ook nog treffend kunt verwoorden. Vanuit rust en evenwicht beschouw jij de wereld, wat een prachtige eigenschap.

Lieve, moedige mensjes die mij helpen zonder dat jullie je daar bewust van zijn. Ik hoop zo dat ik hetzelfde voor jullie doe. Dat er momenten zijn waarop een lichtje in die hoofdjes gaat schijnen en een vuurtje in die hartjes gaat branden dat ik misschien heb helpen aansteken.

Iemand vertelde mij eens dat kinderen hun ouders uitzoeken. Dat vind ik een erg mooie gedachte. Wat dankbaar ben ik dat jullie mij vonden! Om wie jullie in al je eigenheid zijn en omdat jullie mij leerden met én in mijn hart te zien.

Alle liefs, mama

Foto: Intiblufft